Darzę ogromną sympatią. Wielokrotnie wracam na rr.

Darzę ogromną sympatią. Wielokrotnie wracam na rr.

Ogromne rozczarowanie.

Ogromne rozczarowanie.

Druga część opowieści o słynnym chirurgu podobała mi się nieco mniej niż pierwsza. Trochę brakowało mi tej oczywistej dla czytelnika tajemnicy. Wątek pani Dobrzynieckiej okropnie się przeciągał. Dla mnie książka zaczęła się w momencie niespodziewanej operacji. Końcówka słodko-gorzka poruszyła mnie.

Druga część opowieści o słynnym chirurgu podobała mi się nieco mniej niż pierwsza. Trochę brakowało mi tej oczywistej dla czytelnika tajemnicy. Wątek pani Dobrzynieckiej okropnie się przeciągał. Dla mnie książka zaczęła się w momencie niespodziewanej operacji. Końcówka słodko-gorzka poruszyła mnie.

Mam zawsze taki dylemat jak spodoba mi się książka, że bardzo chciałbym aby miała kontynuację i jednocześnie nie chcę. Chcę, bo by było fantastyczne poznać dalsze losy bohaterów czy też jak mogłaby się potoczyć historia. Nie chcę, bo istnieje ryzyko, że autor nie podoła, nie przeskoczy poprzeczki i nie udźwignie ciężaru. Takie obawy miałem z „Profesorem Wilczurem” czyli kontynuacją znakomitego „Znachora”.

Początkowo wszystko zapowiadało się dobrze. Niestety im dalej w las tym bardziej było jasne, że „Profesor Wilczur” to książka niepotrzebna. Dołęga – Mostowicz bowiem poszedł linią najmniejszego oporu i po prostu zjadł własny ogon.
Historię Rafała Wilczura zaś sprowadził do banału przemieszanego z sentymentalnym romansem i ckliwą obyczajówką. Jeszcze ta część, która dzieje się w Warszawie jest znośna, ciekawie czyta się zmagania profesora z falą intryg jaka na niego niespodziewanie spada. Jednak część, w której bohater wraca do Radoliszek by tam osiąść i praktykować jest po prostu nudna, wtórna i nafaszerowana egzaltacją. Tak się zabija legendy…

Jedynym plusem jest postać Cypriana Jemioła, który w powieści wnosi swojego rodzaju odżywczy powiew świeżości i jest świetnym kontrapunktem dla nadętej całości. Jego barwne wypowiedzi jak i cała rubaszna osoba wywołuje prawdziwy uśmiech, czasem wręcz i śmiech, są bowiem znakomite, zabawne, nierzadko zjadliwe ależ jakie celne.

Jest to naprawdę zmarnowany potencjał na powieść, która w dodatku kończy się w bezsensowny, jałowy i mało spektakularny sposób. W dodatku przewidywalny. Autor po prostu zawodzi oczekiwania i nadzieje. Gwoździem do trumny okazuje się też fakt, że nie wyjawia nam przeszłości Jemioła aczkolwiek czuć tutaj było jakieś drugie dno czy wręcz sensację i jakiś tajemniczy związek z Łucją Kańską.

Nie polecam. Naprawdę proponuje zakończyć na „Znachorze”.

Mam zawsze taki dylemat jak spodoba mi się książka, że bardzo chciałbym aby miała kontynuację i jednocześnie nie chcę. Chcę, bo by było fantastyczne poznać dalsze losy bohaterów czy też jak mogłaby się potoczyć historia. Nie chcę, bo istnieje ryzyko, że autor nie podoła, nie przeskoczy poprzeczki i nie udźwignie ciężaru. Takie obawy miałem z „Profesorem Wilczurem” czyli...

Druga część ulubionego przez czytelników Znachora także doczekała się ekskluzywnego wydania. Tym razem Profesor Wilczur po odzyskaniu pamięci musi odnaleźć się w swoim świecie. Niestety to na wsi potrafił odnaleźć spokój. Czy tak będzie i tym razem? Co czeka go w poleskich Radoliszkach?

Ciąg dalszy recenzji na:

https://www.facebook.com/photo?fbid=912282490694537&set=a.530574228865367

Druga część ulubionego przez czytelników Znachora także doczekała się ekskluzywnego wydania. Tym razem Profesor Wilczur po odzyskaniu pamięci musi odnaleźć się w swoim świecie. Niestety to na wsi potrafił odnaleźć spokój. Czy tak będzie i tym razem? Co czeka go w poleskich Radoliszkach?

Ciąg dalszy recenzji...

Książka jest kontynuacją powieści " Znachor", przedstawia dalsze losy profesora Rafała Wilczura. Nie chcę pisać o treści, aby nie robić spojlerów dla tych czytelników, którzy jeszcze nie mieli przyjemności zapoznania się ze "Znachorem".
Bardzo dobra kontynuacja, nie odbiega poziomem od pierwszej części. Jest to książka bardzo, naprawdę bardzo smutna. Opowiada o człowieku niezwykle dobrym, odznaczającym się w swym postępowaniu przede wszystkim wysokim poziomem etycznym, człowieku wielkodusznym i szlachetnym, na którego niezasłużenie spadło wiele nieszczęść. Profesor Wilczur stawiał wyżej szczęście cudze od szczęścia swojego, czy słusznie tak działał niech każdy osądzi sam. To jedna z najlepiej wykreowanych postaci w literaturze nie tylko polskiej, ale i światowej.
Wstrząsająca i oszałamiająca powieść.

Książka jest kontynuacją powieści " Znachor", przedstawia dalsze losy profesora Rafała Wilczura. Nie chcę pisać o treści, aby nie robić spojlerów dla tych czytelników, którzy jeszcze nie mieli przyjemności zapoznania się ze "Znachorem".
Bardzo dobra kontynuacja, nie odbiega poziomem od pierwszej części. Jest to książka bardzo, naprawdę bardzo smutna. Opowiada o człowieku...

Kontynuacja losów profesora Wilczura jest powieścią wciągającą, wielowątkową i jako to u Dołęgi - Mostowicza z podbudową filozofii, prawdami i przemyśleniami, które nienatrętnie sączą się pomiędzy wersami. Widzimy je w relacjach Łucji i Wilczura, w przemyśleniach Kolskiego, w mądrościach ludności wiejskiej, w końcu w bełkocie pijackim Jemioła, który zdaje się być największym mędrcem. On to właśnie okazuje się być jedną z najciekawszych zagadek. Mnie jednak okropnie jego postać irytuje, owszem, bywa zabawny, ma dużo racji (wygłaszanej zawsze z pozycji "oświeconego" cynika),jednak to właśnie stawianie siebie ponad ludzkość, poczucie posiadania najgłębszej wiedzy i nieomylności w sądach, naigrywanie się z mniej od siebie bystrych skreślają dla mnie tę postać i nie umiem jej polubić. Jednym słowem - co za irytujący dupek. O ile w "Znachorze" mieliśmy dwa główne motywy - lekarza, który utracił pamięć i jego losy oraz losy Marysi, jego córki, tak tu autor otworzył wiele wątków. Pierwszym jest historia jego powrotu do Warszawy i objęcia dawnych stanowisk. Dowiadujemy się o Kolskim, lekarzu zakochanym w innej młodej lekarce, Łucji, która z kolei pokochała Wilczura i pojechała za nim na prowincję. Jest kontynuacja losów Wasyla, chłopaka uleczonego przez "znachora", który nie tylko podniósł się na nogi, ale nieśmiało sięga po miłość i szczęście. W końcu ten irytujący Jemioł, który dźwiga ciężar złego doświadczenia, porzucił swoje poprzednie życie i spędza je na obecnie na umacnianiu polskiego przemysłu monopolowego. Cegiełka po cegiełce - Dołęga - Mostowicz zbudował świat, w który zanurzałam się z jakąś narkomańską radością, nie odrywałam się, póki nie przeczytałam do końca. Rewelacja.

Kontynuacja losów profesora Wilczura jest powieścią wciągającą, wielowątkową i jako to u Dołęgi - Mostowicza z podbudową filozofii, prawdami i przemyśleniami, które nienatrętnie sączą się pomiędzy wersami. Widzimy je w relacjach Łucji i Wilczura, w przemyśleniach Kolskiego, w mądrościach ludności wiejskiej, w końcu w bełkocie pijackim Jemioła, który zdaje się być...

Jestem rozczarowana tą książką. Wątki naciągane. Szlachetność Wilczura już poznaliśmy w pierwszej części, w tej niczym nowym nie zaskoczył. Dałam 5 gwiazdek tylko ze względu na postać Jemioła.

Jestem rozczarowana tą książką. Wątki naciągane. Szlachetność Wilczura już poznaliśmy w pierwszej części, w tej niczym nowym nie zaskoczył. Dałam 5 gwiazdek tylko ze względu na postać Jemioła.

Przepiękna książka, do której z przyjemnością wrócę za jakiś czas. Uwielbiam ten styl pisania, barwne postaci i ten czarno-biały świat walki dobra ze złem. Jestem jednak bardzo rozczarowana otwartym zakończeniem. Przykro mi, że nie będę w stanie nigdy poznać dalszych losów Profesora Wilczura.

Przepiękna książka, do której z przyjemnością wrócę za jakiś czas. Uwielbiam ten styl pisania, barwne postaci i ten czarno-biały świat walki dobra ze złem. Jestem jednak bardzo rozczarowana otwartym zakończeniem. Przykro mi, że nie będę w stanie nigdy poznać dalszych losów Profesora Wilczura.

"Ty żyjesz dla innych, inni dla samych siebie" ten cytat idealnie odnosi się do Profesora Wilczura w tej powieści. Może nie jest aż tak niesamowita jak "Znachor", ale ma w sobie tyle ciepła i prawd życiowych, że warto po nią sięgnąć. Postać Rafała Wilczura jest definicją altruizmu. Jedynie zakończenie trochę mnie rozczarowało, myślałam, że profesor dostanie choć namiastkę szczęści tylko dla siebie :)

"Ty żyjesz dla innych, inni dla samych siebie" ten cytat idealnie odnosi się do Profesora Wilczura w tej powieści. Może nie jest aż tak niesamowita jak "Znachor", ale ma w sobie tyle ciepła i prawd życiowych, że warto po nią sięgnąć. Postać Rafała Wilczura jest definicją altruizmu. Jedynie zakończenie trochę mnie rozczarowało, myślałam, że profesor dostanie choć namiastkę...