Głośny debiut, niezwykła historia, rewelacyjny styl, dobre recenzje. Wszyscy o tym mówią, więc dlaczego ja jeszcze tego nie przeczytałam?
Niezwłocznie zabieram się za lekturę, bo dobrych pisarzy trzeba znać. Ba! Nie znać ich w ogóle nie wypada.

Czytam więc i sama nie wiem kiedy, mam za sobą pierwsze 100 stron. Kolejne 84 też bardzo szybko mi umyka. A potem tempo nagle spada i ledwo kończę książkę. Po ostatniej stronie pozostaje mi tylko wrażenie spełnionego obowiązku. Przeczytałam. Mogę się pochwalić znajomością książki. I tyle.

Dlaczego tak?
Opowieść z perspektywy Ala jest o bardzo ciekawa i barwna, ma się ochotę czytać dalej. Ale to, co mówi Ptasiek już takie nie jest. O ile na początku opisy życia ptaków i ich obserwancja wydają się być fascynujące (biorąc pod uwagę dokładność), to po jakimś czasie zaczyna to nużyć. A kiedy dochodzi się do snu, w którym bohater śni o swoim wymarzonym życiu z ptakami (od strony 184), czytanie staje się męczące.

Ciężko mi było przebrnąć przez jego wyimaginowane życie - podział na nudną ludzką egzystencję i wspaniałe środowisko ptaków. A kiedy to się urywa, Al wspomina wojnę, gdzie został mocno pokiereszowany. Mówi o tym w tak naturalistyczny sposób, że aż robiło mi się niedobrze. Ale ostatnia rozmowa bohaterów bardzo mi się podobała.

Podsumowując: "Ptasiek" mnie nie zafascynował, ale nie żałuję, że go przeczytałam.

Głośny debiut, niezwykła historia, rewelacyjny styl, dobre recenzje. Wszyscy o tym mówią, więc dlaczego ja jeszcze tego nie przeczytałam?
Niezwłocznie zabieram się za lekturę, bo dobrych pisarzy trzeba znać. Ba! Nie znać ich w ogóle nie wypada.

Czytam więc i sama nie wiem kiedy, mam za sobą pierwsze 100 stron. Kolejne 84 też bardzo szybko mi umyka. A potem tempo nagle...