„To” jest książką, nad którą trzeba trochę przysiąść. Stron jest dużo, akcja rozkręca się powoli, często więc ogarnia nas zniecierpliwienie, ale mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam. To w końcu King — nie obyło się bez krwistych, szokujących momentów, bestialsko zamordowanych trupów i diabelskiego igrania z naszą wyobraźnią.
Przyznam, że autorowi udało się przemówić do dziecięcych lęków, które przecież miał każdy z nas. Postać Klauna świetnie obrazuje grozę i groteskę istoty z kanałów Derry. Taka prześmiewczość zła. Natomiast grupa dzieciaków, która stawiła mu czoła, przywodzi na myśl zabawy i beztroskę znane dzieciństwa. To jest również atut tej powieści — okrutne, mroczne sceny przeplatają się z pełnymi nadziei momentami prawdziwej przyjaźni. Pokochałam nasz Klub Frajerów. Każda postać była inna, niepowtarzalna i cudowna na swój sposób.
Nie będę jedyną, która narzeka na końcówkę. Była… zbyt łatwa? Za mało przerażająca? Za bardzo ostateczna? Sądziłam, że te wszystkie sceny prowadzą nas do innego finału. Czytałam inne książki Kinga i muszę przyznać, że ta nie będzie moją ulubioną. A jednak pamiętam chwile czytania, w których po prostu wstrzymywałam oddech, a moje policzki płonęły. To oznacza, że lektura, mimo niedoskonałości, przemówiła do mnie.

„To” jest książką, nad którą trzeba trochę przysiąść. Stron jest dużo, akcja rozkręca się powoli, często więc ogarnia nas zniecierpliwienie, ale mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam. To w końcu King — nie obyło się bez krwistych, szokujących momentów, bestialsko zamordowanych trupów i diabelskiego igrania z naszą wyobraźnią.
Przyznam, że autorowi udało się...