Perspektywa zmienia punkt widzenia. Najwidoczniej moja perspektywa - dryfująca przez dłuższy czas - osiadła na przeciwległych biegunach. Dlaczego? Kiedyś, każdą książkę S. Kinga pożerałem i oceniałem jako perełkę, coś, czego nikt inny nie zdołałby stworzyć. Wypaczona ocena osobowości autorskiej, umiejętności i stylu pisarskiego utrzymywała się przez dość długi czas. Być może przez rozpoczęcie przygody od tych najbardziej charakterystycznych – i powszechnie ocenianych jako najlepsze – książek. Z czasem jednak entuzjazm i przyjemność z brnięcia przez wszelakie wypusty Kinga zaczął odzwierciedlać schemat równi pochyłej. Zdarza się jakiś uskok, wysepka i zalążek pozytywów, ale szybko przemija i ginie zalany falami komercji, prostoty i przewidywalności. Czy „TO”, było czymś więcej, aniżeli jedną z wielu wśród skazanych na zapomnienie?

Powieść zaczyna się dość niepozornie i całkiem szybko nabiera rozpędu. Historie bohaterów oraz ich wspomnienia przeplatają się z teraźniejszością i sukcesywnie kształtują obraz „Tego”. Całość miejscami dość chaotycznie się zazębia, a nadmiernie przenikające się okresy życia wytrącają z pewnego rytmu. Generalnie – pomysł, wyobrażenie i przedstawienie istoty zła - całkiem udany. Wykonanie? Trochę gorsze i zdecydowanie przeciągnięte. Niemniej jednak nie narzekałem zbytnio przez wędrówkę z „Tym”. Stylistyka utworu stoi na dość wysokim poziomie. Autor zastosował swoje znane zagrywki stylistyczne i humorystyczne, które na pewno podciągają ogólny odbiór – tak, powieść wydano w 1986 roku, czyli była to stara i lepsza wersja S. Kinga.

TO jest książką powszechnie znaną. Znaną także z tego, że jest opasłym tomiszczem. Czy jest sens się rozpisywać? Nie. Czytało się bardziej na tak, niż na nie, choć przerzucanie kolejnych stronic nie odcisnęło piętna na moim umyśle. Kolejny tytuł z serii – do zaliczenia. Tak z mojej obecnej perspektywy.

Perspektywa zmienia punkt widzenia. Najwidoczniej moja perspektywa - dryfująca przez dłuższy czas - osiadła na przeciwległych biegunach. Dlaczego? Kiedyś, każdą książkę S. Kinga pożerałem i oceniałem jako perełkę, coś, czego nikt inny nie zdołałby stworzyć. Wypaczona ocena osobowości autorskiej, umiejętności i stylu pisarskiego utrzymywała się przez dość długi czas. Być...