Zachwycona prozą Llosy sięgnęłam po „Rozmowę...” oczekując kolejnej świetnej książki. Zawiodłam się.
Mario Vargas Llosa tłumaczy we wstępie, że powieść tę pisał bardzo długo i, że mu przysporzyła wiele trudu. Wiele razy ją przerabiał. Niestety, moim zdaniem, nie wyszło mu.
Powieść podzielona jest na 4 części, w tym pierwsza jest najgorsza. Dyplomatycznie można powiedzieć, że Llosa postawił na wielopłaszczyznowość, by dobitniej ukazać mechanizmy dyktatury w Peru. W rzeczywistości jest bez ładu i składu, Llosa łączy rozmowy i opowieści różnych ludzi z różnych etapów ich życia. Większość „dialogów” w pierwszej części wygląda następująco: zdanie powiedziane przez Santiago w teraźniejszości, zdanie wypowiedziane przez jego ojca kilkanaście lat temu, Antonio kilka lat temu, Cayo jako młodzieniec, Amalia… I tak w kółko. Skakanie z tematu na temat. Rozumiem, że „Rozmowa w to zapis rozmowy Santiago i Antonio, którzy spotkali się po latach. Rozumiem, że w czasie rozmowy mówi się to, co się akurat przypomniało. Jednak w tym przypadku wyszedł misz masz, który trudno było zrozumieć. Llosa lubi przeplatać historie kilku osób, lecz tu wszystko pomieszał.
Pozostałe części były bardziej zrozumiałe i logiczniej ułożone. Dialog dotyczył jednej osoby lub sprawy. Historie poszczególnych osób przeplatały się, ale dzięki wyróżnieniu w postaci kolejnego akapitu można było zorientować się, że Llosa dywaguje już o kimś innym.
Chronologia w „Rozmowie” nie istnieje. Na początku jest jakaś wzmianka o jakimś wydarzeniu, a kilkadziesiąt lub set stron później autor rozczula się nad tym wydarzeniem szczegółowo je opisując. Już wiesz jak się skończy, ale nie umiesz sobie go umieścić w czasie. Zaraz, zaraz! Przecież przed chwilą Cayo stracił stanowisko! A nie! Tego jeszcze nie było! Na razie cieszy się stanowiskiem. To będzie później. Mimo, że już o tym wiesz.
Co jeszcze? Momentami powieść mnie nudziła. Tak po prostu odkładałam książkę, a później do niej wracałam licząc, że Llosa ją „wskrzesi”. Nie wskrzesił.
„Rozmowa w jest uważana za najważniejsze dzieło Vargasa Llosy.” – zapewnia recenzja na okładce. Może i najważniejsze. Llosa zapewne pisał o tym, co go najbardziej boli w historii jego kraju, nie neguję tego zdania. Ale według mnie, „Rozmowa w ” jest strasznie trudna w odbiorze, zwłaszcza na początku, przeraża jej objętość i wielopłaszczyznowość. Gdyby tak pierwsza część była bardziej uporządkowana…

Zachwycona prozą Llosy sięgnęłam po „Rozmowę...” oczekując kolejnej świetnej książki. Zawiodłam się.
Mario Vargas Llosa tłumaczy we wstępie, że powieść tę pisał bardzo długo i, że mu przysporzyła wiele trudu. Wiele razy ją przerabiał. Niestety, moim zdaniem, nie wyszło mu.
Powieść podzielona jest na 4 części, w tym pierwsza jest najgorsza. Dyplomatycznie można powiedzieć,...