Mądra, głęboka książka, pełna kulturowych odniesień i aluzji literackich.
Tytułowy Dom Sophii to nie tylko księgarnia, w której ukrywa się zbiegły z getta młody Żyd. To także miejsce, w którym między właścicielem Pawłem i zbiegiem narodzi się wielka przyjaźń oraz miłość. Bohaterowie spędzają mnóstwo czasu na rozmowach o książkach, filozofii, Bogu, religii... Porównują swoje przekonania i wyznania, dyskutują, tłumaczą sobie nawzajem skomplikowane poglądy na świat, także ten ogarnięty wojną.

Do księgarni zagląda czasami niemiecki urzędnik, były profesor literatury, który szuka unikatowych książek. On także prowadzi z Pawłem dyskusje na temat sztuki, polityki, dobra i zła.
Podobne rozmowy księgarz odbywa z tajemniczą kobietą, ubraną w łachmany konspiratorką.

W ten sposób książkowy azyl w pełni zasługuje na miano tytułowego Domu Sophii, czyli Domu Mądrości. Ujawnia się ona nie tylko w intelektualnych dysputach bohaterów, ale również w emocjonalnym dojrzewaniu Pawła, który ze sfrustrowanego młodzieńca staje się dojrzałym i odpowiedzialnym, chociaż nadal wewnętrznie rozdartym mężczyzną.

Zaskakujące jest zakończenie, które pokazuje losy niektórych bohaterów po wielu latach. Nie zdradzę go, oczywiście, by nie odbierać nikomu przyjemności czytania. Dodam jedynie, że epilog to wisienka na torcie, jakim jest ta powieść.

Mądra, głęboka książka, pełna kulturowych odniesień i aluzji literackich.
Tytułowy Dom Sophii to nie tylko księgarnia, w której ukrywa się zbiegły z getta młody Żyd. To także miejsce, w którym między właścicielem Pawłem i zbiegiem narodzi się wielka przyjaźń oraz miłość. Bohaterowie spędzają mnóstwo czasu na rozmowach o książkach, filozofii, Bogu, religii... Porównują...