http://kamilczytaksiazki.blogspot.com

Nie byłem w wojsku. Nigdy mnie tam nie ciągnęło, ale i nie bałem się służby. Los chciał, że obowiązkowe roczne,a później i sześciomiesięczne szkolenia to już daleka przeszłość, młodzi sami mogą zgłosić się do wojska, jeśli tylko chcą. Ze służbą jest tak, że wiemy o niej tylko z opowieści naszych ojców, dziadków, a może i znajomych - mój ojciec odsłużył rok, jednak zawsze wspomina te czasy bardzo miło, a teraz uwielbia wszelakiej maści FPS-y - ino mu dać bagnet i na wojnę! Rafał Socha odbębnił swoje pół roku w 2001, a to co tam przeżył i miał okazję usłyszeć, zobaczyć, a co ważniejsze doświadczyć spisywał w formie opowiadań. Jednak to nie wystarczyło i postanowił napisać książkę i to całkiem niezłą. Przedstawiam Państwu opowieść, o tym Jak zostałem bażantem.

Kilkanaście lat temu było tak, że gdy skończyłeś studia z dyplomem brali Cię do woja czy tego chciałem czy nie - mus był i będąc bażantem trzeba było swoje odsłużyć. Jedni odnajdywali swoje powołanie, inni modlili się o koniec - różnie to bywało. W grach każdy jest niezwyciężonym wojakiem, który jednym magazynkiem rozwala tuziny wrogów - rzeczywistość okazuje się bardzo bolesna, a realizm jaki doświadczamy w lekturze aż kłuje w oczy. Socha napisał książkę, która idealnie wpasowała się w koncepcję bloga - miał on być o męskiej literaturze i takim spojrzeniu na książki jako ogół. Ucieszyłem się niezmiernie, gdy autor napisał do mnie ze swoją propozycją, gdyż takiej lektury jeszcze nie miałem okazji czytać.

Rafał Socha – prozaik, autor piosenek, redaktor. Z wykształcenia inżynier budowlany. Współzałożyciel Literackiego Towarzystwa Wzajemnej Adoracji „Li-TWA” z siedzibą w Częstochowie. Ma w dorobku powieść pacyfistyczną „Jak zostałem bażantem” (wyd. Nowy Świat, 2013) oraz antologię miniatur prozatorskich „Kredyt na żula” (wyd. Oficynka, 2014). Obecnie pracuje nad wielowątkowym thrillerem metafizycznym. (informacje ze strony autora.)

Głównym bohaterem jest Konrad Wallenrod. Licealiści znają? Powinni. To pierwszy żart, jaki serwuje nam pisarz, gdyż będzie ich całkiem sporo. Konrad spędza 3 miesiące SPR w Kile, by potem przenieść się do Plecakowa, Nonsensowic czy Absurdowa. Nie jest jakimś bystrzachą, nie wybija się z tłumu wyglądem ani elokwencją - on po prostu jest i to jego wielka wada. Niejednokrotnie denerwowała mnie jego postawa ciepłej kluchy - zapał słomiany, niepewność bije po oczach, facet kompletnie nie jest przystosowany do życia, za to świetnie realizuje wyznaczone mu cele - inaczej mówiąc wojak doskonały.Jego przemyślenia bywają chaotyczne i pozbawione sensu, jednak wychodzi obronną ręką opowieściami jakie nam serwuje.

A te są wprost przepyszne. Bawiłem się nieźle, uśmiałem co nie miara, a humor poprawiał mi się natychmiastowo, za co chciałbym, z tego miejsca serdeczne podziękować Panu Rafałowi. Historie i ich puenty są naprawdę komiczne, a ich uczestnicy to prawdziwe osobowości. Mamy tutaj kapitana Wieprza, Niesmacznego, Moczymordę czy Kwasigrocha - wszyscy dołożą swoje trzy grosze do opowiadanych wydarzeń, a ich słowa często powodują salwy śmiechu. Absurd i groteska jest numerem jeden w tej książce i nie ma się co dziwić - dobór nazwisk i nazw maści wszelakiej daje do myślenia, że coś tutaj jest nie halo, że autor chyba robi nas w konia. Możemy się dziwić, czytając o poszczególnych ćwiczeniach, jakie muszą wykonać bażanty, jednak wierzcie mi - one są jak najbardziej prawdziwe.

Jego powieść opisuje prawdziwie żołnierskie życie - kurwy leją się strumieniami, świetne ukazanie poszczególnych etapów szkolenia, bezpardonowość przełożonych, głupota niektórych poborowych i wieczorne oglądanie pornoli, to wszystko sprawia, że Jak zostałem bażantem nabiera charakterystycznej autentyczności, które próżno szukać w tego typu książkach, o filmach nie wspominając. Styl autora jest niezwykle przystępny dla każdego i lekki na tyle, że książka potrafi nieźle wciągnąć. Ciut przeszkadzały mi częste zdrobnienia, które z twardego życia żołnierza na chwilę czyniły gimnazjalną wycieczkę - nic tylko misia utulić.

Okładka to wydzierający się chłop, jakby żywcem wycięty z kadru pewnego helikoptera w ogniu z szeregowcem Ryanem na pokładzie. Nie podoba mi się w ogóle, mimo że miała nastrajać na wydźwięk powieści i wybijać się swoją indywidualnością. Od razu ostrzegam - nie oczekujcie wartkiej akcji i skomplikowanych akcji taktycznych na polu walki, osamotnionych wojaków i nieprzebranej ilości wojsk wroga - ta książka nie jest amerykańskim filmem, a naszą, polską rzeczywistością, która miała miejsce parę lat temu. Po przeczytaniu wniosek nasunął się sam, mimo że sama powieść nie zachęca do służby, to i tak pojawiła się taka ochota, by poćwiczyć strzelanie, być na apelach i nauczyć się perfekcyjnego, żołnierskiego chodu.

Kupiłem groteskę i absurd w ciemno i świetnie się bawiłem. Można polemizować, jaki morał miała nieść ta powieść i można wyciągać swoje, własne wnioski, jednak ja potraktowałem ją jako świetną rozrywkę. Mimo niezbyt udanych filozoficznych wywodów głównego bohatera, jak i jego nieporadności, do której można przywyknąć, opowiadana historia jest na tyle dobra, że na takie mankamenty można przymknąć oko. Dla fanów wojska, żołnierskich opowieści i ich specyficznego humoru lektura obowiązkowa. Jeśli lubisz absurdalne sytuacje, a groteskę możesz czytać i czytać Jak zostałem bażantem przypadnie Ci do gustu :)

http://kamilczytaksiazki.blogspot.com

Nie byłem w wojsku. Nigdy mnie tam nie ciągnęło, ale i nie bałem się służby. Los chciał, że obowiązkowe roczne,a później i sześciomiesięczne szkolenia to już daleka przeszłość, młodzi sami mogą zgłosić się do wojska, jeśli tylko chcą. Ze służbą jest tak, że wiemy o niej tylko z opowieści naszych ojców, dziadków, a może i znajomych -...