Choć polskie wydanie popularnej "Niemieckiej tajnej broni..." Iana Hogga ukazało się po raz pierwszy około roku 1999-2000 (swój egzemplarz kupiłem w kwietniu 2000),to kryje się w tym pewna pułapka rzutująca na wartość merytoryczną tego opracowania - książka ta napisana została bowiem na początku lat siedemdziesiątych, i przedstawia wobec tego stan wiedzy sprzed lat już z górą czterdziestu.
"Niemiecka tajna broń...", pisana m.in. w oparciu o alianckie materiały wywiadowcze i analityczne, jest pozycją bez wątpienia ciekawą, zawierającą wiele unikatowych (zwłaszcza w swoim czasie) informacji i ilustracji. Niestety - nie można tej książki traktować jako nieweryfikowalnego źródła wiedzy, tak ze względu na przestarzały stan wiedzy oraz oczywiste błędy tak autora, jak i tłumaczenia. Mylone są parametry techniczne, często osiągające wartości wręcz absurdalne (choć to może wynikać z błędów tłumacza przy przeliczaniu jednostek na system metryczny - np. ważąca 32,2 kg rakieta R 4M, impuls właściwy silnika rakietowego wynoszący 37,3 kg s/kg, armata przeciwlotnicza 15 cm osiągająca donośność pionową 60 km, dwukilometrowy zasięg Fliegerfausta),błędnie opisywane są szczegóły konstrukcji poszczególnych broni (np. gruntownie poprzestawiane segmenty pocisku Rheintochter, Fritz X wyposażony w silnik rakietowy),mylone typy i oznaczenia (np. Ju 263 zamiast Me 263, pomylone łoże 8,8 cm Flaka 36 i 41, błędnie podpisane moździerze Geraet 040 i 041),wreszcie autor dezinformuje czytelnika niejednokrotnie jeżeli chodzi o zastosowanie bojowe (np. rzekomo 90 wyprodukowanych Do 335, z czego 20 w jednostkach bojowych, deprecjonowanie skutków bojowego użycia Fritza X, sugestia, że działa HDP raczej nie użyto bojowo, a już na pewno nigdy nie uda się tej kwestii jednoznacznie wyjaśnić). Dość nierówno potraktowane są zresztą poszczególne rodzaje uzbrojenia - z wyraźną nadreprezentacją artylerii, przy nieco macoszym potraktowaniu np. okrętów - ale Hogg był w końcu artylerzystą. Momentami drażni też gawędziarski styl opisu, zwłaszcza gdy autor operuje anegdotami i ironicznymi dygresjami w miejscach, gdzie korzystniej byłoby podzielić się z czytelnikiem po prostu rzetelną informacją. Dużą zaletą książki jest natomiast zamieszczony na końcu bardzo obszerny wykaz kryptonimów niemieckiego uzbrojenia - acz bardzo lapidarne opisy sprawiają, że trudno momentami ocenić, o jaki typ broni tak naprawdę chodzi.
Nienajwyższej jakości jest także, niestety, tłumaczenie - z szeregiem błędów merytorycznych i językowych, wreszcie sporo jest literówek w niemieckich wyrazach (np. Karlhagen zamiast Karlshagen, Nusskracker zamiast Nussknacker, Holzbach zamiast Holzbau itp.).
"Niemicką tajną broń..." niewątpliwie warto przeczytać - niestety tylko jako uzupełnienie do innych, lepszych merytorycznie pozycji, czy też bardzo wstępne wprowadzenie do tematu - natomiast zupełnie nie nadaje się owa książka na podstawowe źródło wiedzy o tytułowych tajnych broniach.

Choć polskie wydanie popularnej "Niemieckiej tajnej broni..." Iana Hogga ukazało się po raz pierwszy około roku 1999-2000 (swój egzemplarz kupiłem w kwietniu 2000),to kryje się w tym pewna pułapka rzutująca na wartość merytoryczną tego opracowania - książka ta napisana została bowiem na początku lat siedemdziesiątych, i przedstawia wobec tego stan wiedzy sprzed lat już z...