Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie najsłabsza z kontynuacji autorstwa Pilipiuka, które czytałem. Zalążek pomysłu może i był, ale wykonanie fatalne.
Raz, że fabuła - sama w sobie nieprawdopodobnie infantylna i naiwna - wydaje się być wyraźnie wtórną wobec "Pana Samochodzika i Arsena Lupina". Dwa, że ten cały genialny, nieuchwytny złoczyńca i jego metody, czego to on jeszcze przebiegłego nie wymyśli, zaczynają już być po prostu nudne - bo i tak wiadomo, że po raz kolejny wszystkich wykołuje, obejdzie każdy system alarmowy, otworzy każdy sejf, wymknie się z każdej matni... Zresztą już gdzieś od połowy książki wiemy przecież, kim jest, czego szuka i dlaczego to robi, więc dalsze czytanie jest w sumie nużącą formalnością, a i sam finał trudno nazwać ekscytującym.
Zdecydowanie za dużo jest miernickopodobnego wypełniacza - tu w postaci szczegółowych opisów wykopalisk archeologicznych, których przebieg i rezultaty nie mają najmniejszego związku z główną intrygą. Nieprzyjemnym zgrzytem - biorąc pod uwagę kanony serii - jest też wprowadzenie przesadnie dużej ilości narracji w trzeciej osobie, i to nie tylko osobie Pana Samochodzika, ale i Vytautasa. Książka zawiera dużo informacji historycznych, obiektywnie nawet ciekawych, ale bardzo topornie wklejonych w treść.
No i Daniec mimo, że przecież nienajstarszy, cierpi już najwyraźniej z powodu demencji (może to skutkiem nieskończonej liczby uderzeń w głowę, które inkasuje u Niemirskiego) - nie ma tu pojęcia co to jest "trójkąt murarski", mimo że w tegoż Pilipiuka "Zaginionym pociągu" objaśniał ten termin Zosi. Świadczy to, niestety, o cokolwiek małej wadze przykładanej przez Pilipiuka do pisania kontynuacji PS - skoro sam nie pamięta, co pisał we wcześniejszych tomach.

Zdecydowanie najsłabsza z kontynuacji autorstwa Pilipiuka, które czytałem. Zalążek pomysłu może i był, ale wykonanie fatalne.
Raz, że fabuła - sama w sobie nieprawdopodobnie infantylna i naiwna - wydaje się być wyraźnie wtórną wobec "Pana Samochodzika i Arsena Lupina". Dwa, że ten cały genialny, nieuchwytny złoczyńca i jego metody, czego to on jeszcze przebiegłego nie...

Olszakowski vel Pilipiuk był jednym z lepszych wczesnych kontynuatorów serii PS, acz "Zamek w Chęcinach" nie należy, niestety, do jego najlepszych kontynuacji. Książka, tradycyjnie dla tego autora, napisana jest sprawnie warsztatowo, brak na szczęście technologicznych wodotrysków czy innych macgyveryzmów, acz brak i bardziej sugestywnego klimatu, a fabuła - mniej więcej do połowy książki wciągająca i intrygująca - potem zaczyna się rozłazić na kilka równoległych wątków i rozmieniać na drobne, nie prowadząc w zasadzie do niczego konkretnego. Koniec końców, książka okazuje się być raczej kryminałem, niźli opowieścią o poszukiwaniu skarbów, zagadka rozwiązuje się praktycznie sama, a najcenniejsze historycznie odkrycie dokonane zostaje na marginesie głównych poszukiwań i długo przed ich końcem.

Olszakowski vel Pilipiuk był jednym z lepszych wczesnych kontynuatorów serii PS, acz "Zamek w Chęcinach" nie należy, niestety, do jego najlepszych kontynuacji. Książka, tradycyjnie dla tego autora, napisana jest sprawnie warsztatowo, brak na szczęście technologicznych wodotrysków czy innych macgyveryzmów, acz brak i bardziej sugestywnego klimatu, a fabuła - mniej więcej do...

Nudne jak flaki z olejem. Zasadniczo, jeśli chodzi o kontynuacje Pana Samochodzika, to jeśli połączymy wszystko co najgorsze ze stylów Szumskiego oraz Niemirskiego - to wyjdzie nam Miernicki.
Całkowity brak spójnej fabuły, w zasadzie większość akcji składa się z wątków pobocznych, przygód i zdarzeń, z których nic w praktyce konkretnego nie wynika, a w tuzinach przewijających się postaci można się pogubić. W sumie trudno nawet powiedzieć, że akcja książki prowadzi do rozwikłania tajemnicy, jest raczej kompletnym kwiatkiem do kożucha - Daniec plącze się cały czas to tu, to tam, a to sobie pływa, a to zwiedza, a to knuje, całkowicie bez pomysłu na cokolwiek, a w ostatnim rozdziale po prostu dostaje od kogoś innego za ładne oczy wskazówkę podaną na tacy. Pierwsze pięć rozdziałów o podwodnych poszukiwaniach to komandosko-militarystyczny koszmar, którego lekturę sobie w połowie podarowałem, zresztą bez najmniejszej szkody dla zrozumienia reszty intrygi. Na siłę doklejony został wątek młodzieżowy - jak wiadomo, w prawdziwych PS zawsze jakąś rolę odgrywała młodzież, więc i tu Miernicki ją dodał - ale jako statystów plączących się w tle, których równie dobrze mogłoby nie być. Tradycyjnie dla tego autora schematyczne, przerysowane postacie; uderza za to niezwykle skrupulatne opisywanie wszelakich potraw i trunków spożywanych przez bohaterów, dobrze, że oszczędził sobie podania na nie przepisów. I zupełnie niepotrzebna jest zaakcentowana tu erotyka, zwłaszcza biorąc pod uwagę reguły i adresatów serii PS.

Nudne jak flaki z olejem. Zasadniczo, jeśli chodzi o kontynuacje Pana Samochodzika, to jeśli połączymy wszystko co najgorsze ze stylów Szumskiego oraz Niemirskiego - to wyjdzie nam Miernicki.
Całkowity brak spójnej fabuły, w zasadzie większość akcji składa się z wątków pobocznych, przygód i zdarzeń, z których nic w praktyce konkretnego nie wynika, a w tuzinach...