Co się dzieje kiedy pani kapitan Nautilusa i córka legendarnego kapitana Nemo zaczyna się nudzić? Wyprawa na Antarktydę podczas której giną ludzie, zostaje odkryte to co nigdy odkryte nie powinno zostać i mnóstwo wyrzutów sumienia. Moore jak zwykle bawi się, cytuje i nawiązuje do innych dzieł, dzięki czemu lektura jest wciągająca i przyjemna. Wielki plus za samotnika z Providence.

Co się dzieje kiedy pani kapitan Nautilusa i córka legendarnego kapitana Nemo zaczyna się nudzić? Wyprawa na Antarktydę podczas której giną ludzie, zostaje odkryte to co nigdy odkryte nie powinno zostać i mnóstwo wyrzutów sumienia. Moore jak zwykle bawi się, cytuje i nawiązuje do innych dzieł, dzięki czemu lektura jest wciągająca i przyjemna. Wielki plus za samotnika z...

Zdecydowanie najgorszy z czytanych przeze mnie dotąd komiksów Alana Moore'a, ale to może dlatego, że autor mało miejsca poświęcił na budowanie postaci i relacji między nimi, a dużo na akcję i eksperymenty z chronologią wydarzeń. Dodajcie sobie w myślach jedną gwiazdkę za przezabawny dodatek - czterostronicowe opowiadanko stylizowane na artykuł z pisemka plotkarskiego :). Po kolejne tomy sięgnę na pewno - może mnie Moore jeszcze czymś zaskoczy ;).

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Zdecydowanie najgorszy z czytanych przeze mnie dotąd komiksów Alana Moore'a, ale to może dlatego, że autor mało miejsca poświęcił na budowanie postaci i relacji między nimi, a dużo na akcję i eksperymenty z chronologią wydarzeń. Dodajcie sobie w myślach jedną gwiazdkę za przezabawny dodatek - czterostronicowe opowiadanko stylizowane na artykuł z pisemka plotkarskiego :). Po...

Seria poboczna komiksu „Liga niezwykłych dżentelmenów”. Główna bohaterka to Janni Dakkar, córka Kapitana Nemo, która podejmuje się tu wyprawy na Antarktydę, a jej śladem rusza grupka najemników mających ją schwytać za jej pirackie czyny. Świat przedstawiony jest mieszanką różnego rodzaju fikcji, więc nietrudno się domyślić, że Antarktyda nie jest tu wyłącznie mroźnym pustkowiem – mamy tu połączenia paru różnych wizji grozy z których na pierwszy plan wysuwa się ta z „W górach szaleństwa” Howarda Philipsa Lovecrafta. Niestety trochę za bardzo skupiono się na wspomnianym utworze i przez to właściwie jest to luźna adaptacja niż reinterpretacja czy jakaś nowa historia. Trochę też rozczarowali mnie przeciwnicy – są to podstarzali bohaterowie powieści młodzieżowych, którzy są tutaj w większości przedstawieni jako najgorsze gnidy, a wątek bohatera niejednoznacznie moralnego zostaje tutaj brutalnie urwany. Komiks broni się dzięki wspaniałym rysunkom Kevina O’Neilla – naprawdę świetnie oddaje grozę lodowej krainy. Z kolei ciekawym zabiegiem fabularnym była pewna zabawa chronologią, która chociaż początkowo dezorientowała, to jednak idealnie oddawała nastrój tego dziwacznego miejsca. Warto jeszcze wspomnieć o fikcyjnym artykule prasowym na końcu albumu – fajnie rozbudowuje świat przedstawiony, a także stanowi bardzo zgrabne przejście do następnego tomu. Wyszła trochę negatywna opinia, ale to wcale nie jest zły komiks – po prostu słabo wypada na tle innych komiksów z tego uniwersum.

Seria poboczna komiksu „Liga niezwykłych dżentelmenów”. Główna bohaterka to Janni Dakkar, córka Kapitana Nemo, która podejmuje się tu wyprawy na Antarktydę, a jej śladem rusza grupka najemników mających ją schwytać za jej pirackie czyny. Świat przedstawiony jest mieszanką różnego rodzaju fikcji, więc nietrudno się domyślić, że Antarktyda nie jest tu wyłącznie mroźnym...

Pamiętam, że komiks ten był krytykowany przez czytelników, a kiedy teraz sam z nim się zapoznałem, to bardzo mi się podobał. Moore to jednak Moore. Są dialogi, jest świetnie pomyślana historia, są relacje między bohaterami, są ciekawe nawiązania do literatury (nawet jeśli komuś wyda się, że komiks jest nimi przesycony). To był dla mnie zaszczyt towarzyszyć córce Kapitana Nemo w podróży na biegun południowy. Bawiłem się nadzwyczaj świetnie.

Pamiętam, że komiks ten był krytykowany przez czytelników, a kiedy teraz sam z nim się zapoznałem, to bardzo mi się podobał. Moore to jednak Moore. Są dialogi, jest świetnie pomyślana historia, są relacje między bohaterami, są ciekawe nawiązania do literatury (nawet jeśli komuś wyda się, że komiks jest nimi przesycony). To był dla mnie zaszczyt towarzyszyć córce Kapitana...

Dobrze się czyta, lecz moim zdanie ten komiks jest gorszy niż Liga Niezwykłych Dżentelmenów.

Dobrze się czyta, lecz moim zdanie ten komiks jest gorszy niż Liga Niezwykłych Dżentelmenów.

Bardzo spodobały mi się rysunki, które są dość specyficzne.

Bardzo spodobały mi się rysunki, które są dość specyficzne.