Po zapoznaniu się z "Sanatorium pod klepsydrą" dużo bardziej dojrzałym i w pełni oszlifowanym zbiorem opowiadań Schulza zacząłem zastanawiać się, dlaczego jako lekturę większość polskich uczniów dostało "Sklepy cynamonowe"? Dlatego że lepiej można na jej podstawie omówić podstawy stylu? Trudno to udowodnić. Bo ma lepsze pojedyncze opowiadania? Niektóre są świetne, ale zdarza się też sporo nie tak udanych. Czyżby powodem było po prostu to, że "Sklepy..." są krótsze? Chyba ktoś znowu nie docenia polskich czytelników.

Wracając jednak do samego "Sanatorium pod klepsydrą" to jest to dzieło, w którym surrealistyczny obraz świata przedstawionego podniesiony został na poziom perfekcji. Nikt tak dobrze jak Schulz nie potrafi ukazać głębi koloru. W tafli niebieskiego utoniesz, suchość żółtego pozbawi Cię tchu, a czerwony strawi Cię do kości.

W trakcie lektury wielokrotnie miałem niemal szalone myśli, które łączyły zbiór w całość poza czasem i przestrzenią. Wbrew logice i prawdopodobieństwu "Wiosna" była jakby wczesnym Mrożkiem, "Sanatorium pod klepsydrą' (opowiadanie) unosiło się dookoła mnie w oparach wódki Mo Yana, a "Samotność" w "Genialnej Epoce" jawiła się niczym obłąkańcza podróż Leopolda Blooma po Dublinie.

Oczywiście to wszystko nie jest możliwe, zapewne żaden z wymienionych autorów nigdy się z twórczością Schulza nie zapoznał. Zapewne po prostu to sobie wymyśliłem.

A może...? A może leżę na jednym łóżku wraz z Tobą czytelniku w Sanatorium, gdzie czas żyje umarły, a pociąg ucieka, choć nigdy nie odjeżdża? Czy potrafimy to orzec z pewnością? Nie po lekturze tego wielkiego zbioru opowiadań Brunona Schulza.

Po zapoznaniu się z "Sanatorium pod klepsydrą" dużo bardziej dojrzałym i w pełni oszlifowanym zbiorem opowiadań Schulza zacząłem zastanawiać się, dlaczego jako lekturę większość polskich uczniów dostało "Sklepy cynamonowe"? Dlatego że lepiej można na jej podstawie omówić podstawy stylu? Trudno to udowodnić. Bo ma lepsze pojedyncze opowiadania? Niektóre są świetne, ale...