Bardzo lubię atlasy zwierząt. Gdy byłam mała myślałam, że to standard w każdym domu, często oglądałam je z tatą i gdy tylko zobaczyliśmy jakiś nieznany gatunek, lecieliśmy do atlasu go sklasyfikować. Ja wiem, że teraz wszystko jest w internecie, ale wtedy jeszcze wcale nie było. Plus frajda większa. Ja, piewca peanów na cześć technologii śmiem twierdzić, że to był cały rytuał, ale i edukacyjne zajęcie. Klasyfikowanie zwierząt wymagało uważności, pewnej szczegółowości, spostrzegawczości, pomyślunku.

Tata hodował gołębie, brał udział w konkursach, czekanie w niedziele całą rodziną, który i kiedy odbije się na zegarze to coś pięknego. A to jak tata z niemożliwej odległości rozpoznawał dokładnie który to gołąb, poezja, niesamowita radość. Do dzisiaj ma w domu puchary i dyplomy.

Atlas gołębi jest przepiękny, wiadomo, bardziej zwracam uwagę na obrazki, ale to właśnie dzięki nim można poznać cechy charakterystyczne, rozpoznać szczegóły.

Str. 189, czyż ten żółty gołąb nie wygląda jak gołębia wersja pudla? A to garłacz angielski. Skąd wiem, że nie garłacz francuski? Ano dlatego, że angielski ma opierzone palce, a francuski nie. Warto zajrzeć na str. 78 i przyjrzeć się gołębiowi fryzowanemu (loczkowi),wrażenie niezapomniane. Prawda, że przypomina trochę bukiet róż?

Bardzo lubię atlasy zwierząt. Gdy byłam mała myślałam, że to standard w każdym domu, często oglądałam je z tatą i gdy tylko zobaczyliśmy jakiś nieznany gatunek, lecieliśmy do atlasu go sklasyfikować. Ja wiem, że teraz wszystko jest w internecie, ale wtedy jeszcze wcale nie było. Plus frajda większa. Ja, piewca peanów na cześć technologii śmiem twierdzić, że to był cały...

Widać w książce wysiłek autorów. Nie jest łatwo opisać tak wiele gatunków podkreślając jednocześnie ich pochodzenie i oczekiwane cechy budowy ciała. Problematyczny w książce był brak dokładnych rysunków. Rysunki stworzone na podstawie zdjęć wraz z opisem WAD budowy w porównaniu ze wzorcem były dużo mniej czytelne, niż gdyby przedstawiony został sam wzorzec. Przez to książka traciła przejrzystość i swoją założoną funkcję, jaką było zaprezentowanie podstawowych gatunków.
Moim zdaniem książka zbyt mało mówi o hodowli, zawodach, wystawach, a także usposobieniu gołębi, interakcji z człowiekiem, zbyt mocno skupia się natomiast na gatunkach i szczegółach.

Widać w książce wysiłek autorów. Nie jest łatwo opisać tak wiele gatunków podkreślając jednocześnie ich pochodzenie i oczekiwane cechy budowy ciała. Problematyczny w książce był brak dokładnych rysunków. Rysunki stworzone na podstawie zdjęć wraz z opisem WAD budowy w porównaniu ze wzorcem były dużo mniej czytelne, niż gdyby przedstawiony został sam wzorzec. Przez to książka...