Druga książka w bogatym dorobku literackim Agathy jest też drugą czytaną przeze mnie (jako, że się uparłem czytać jej bibliografię w porządku chronologicznym). Niestety, dużo wyżej cenie sobie jej debiutancką powieść czyli „Tajemniczą historię w Styles”.

„Tajemniczy przeciwnik” trochę razi naiwnością, poza tym nie mogłem pozbyć się wrażenia, że cała akcja toczy się za szybko. Christie zamiast skupić się na zbudowaniu porządnej intrygi, stopniowym podsycaniu napięcia postawiła na wartką akcję i szybki rozwój wydarzeń. Poza tym mam wrażenie, że można było troszeczkę bardziej rozłożyć w czasie pojawianie się poszczególnych postaci, a nie tak wszystkich na raz. No i nie da się ukryć, że jednak Tommy i Tuppence (którym wszystko tak się świetnie układało i szło po ich myśli, że aż było to drażniące) nie przypadli mi do gustu aż tak bardzo jak Herkules Poirot.

A tak ogólnie to była to zbyt prosta intryga. Na tyle prosta, że w połowie już odgadłem co, kto i mniej więcej dlaczego. Tak więc nie zaskoczyło mnie zakończenie opowieści.

Druga książka w bogatym dorobku literackim Agathy jest też drugą czytaną przeze mnie (jako, że się uparłem czytać jej bibliografię w porządku chronologicznym). Niestety, dużo wyżej cenie sobie jej debiutancką powieść czyli „Tajemniczą historię w Styles”.

„Tajemniczy przeciwnik” trochę razi naiwnością, poza tym nie mogłem pozbyć się wrażenia, że cała akcja toczy się za...