Zagadka z zamierzchłej przeszłości, mityczny skarb, naukowe podejście do rozwiązania tajemnicy starożytnego świata, kilka grup bez pardonu walczących między sobą, by tylko jako pierwsi dotrzeć do celu, wartka akcja, szaleńcze pościgi, a także walka z czasem- w sumie wszystko to, co lubię. Jednakże jakimś sobie tylko znanym sposobem pan Morrison z uwielbianych przeze mnie składników stworzył coś nijakiego. Tudzież, coś, co schematem nie odbiega zanadto od pierwszej części przygód niemal idealnego doktora Locke’a. Znowu więc granice zdają się nie istnieć, pieniądze (zarówno tych dobrych, jak i tych złych) otwierają wszystkie drzwi i załatwiają od ręki wszystkie formalności, a bohaterowie są nie tylko bogaci, ale piękni, wysportowani, no i znakomicie wyedukowani. Do tego stopnia, że przekład tekstu ze starożytnej greki to kwestia kilku, góra kilkunastu minut.
Panowie (jak to miało miejsce już w Arce) bez najmniejszego problemu pilotują samoloty, jeżdżą wszelkiej maści pojazdami mechanicznymi (nieistotne, czy to motocykl, ciężarówka, czy ferrari najnowszej generacji), posługują się bronią palną najróżniejszego typu, doskonale walczą wręcz, a w międzyczasie rozbrajają bomby. Do tego ich inżynierskie, analityczne umysły zdają się w mig rozwiązywać każdy problem ledwie ten tylko się zdąży pojawić na łamach książki.
No i te panie- zawsze obdarzone nieprzeciętną aparycją, która najwyraźniej (???) idzie w parze z niespotykanym hartem ducha i odpornością na ciosy wszelkiego rodzaju. Ciekawe, czy kiedyś doczekam się opowieści przygodowej, w której główna bohaterka będzie korpulentną i trochę zaniedbaną szarą myszką, preferującą badania w zaciszu jakiegoś laboratorium od gwiazdorzenia w świetle jupiterów? I która koniecznie na wieść o jakiejś tragedii, nie będzie silna, dzielna i nieustraszona, ale tak prozaicznie się rozpłacze….
Wszystko to można by jednak autorowi wybaczyć (w końcu to książka przygodowa, a nie praca naukowa oparta na faktach), gdyby trochę lepiej przedstawił relacje pomiędzy stworzonymi przez siebie postaciami, uwypuklił nieco targające nimi emocje i doszlifował dialogi. Te ostatnie, niestety, w paru miejscach sprawiały wrażenie, jakby rozmowa toczyła się pomiędzy dzieciakami z przedszkola, a nie dorosłymi ludźmi, którzy walczą o życie swoje i swoich najbliższych.
Biorąc pod uwagę, że tym razem nie mamy już do czynienia z debiutem, to dochodzę do wniosku, iż autor nie podszkolił swojego warsztatu literackiego. Zdaje się, że skupił się bardziej na techniczno-naukowych aspektach przedsięwzięcia, chcąc uprawdopodobnić nieprawdopodobne, a efekt tak średnio przypadł mi do gustu.

Zagadka z zamierzchłej przeszłości, mityczny skarb, naukowe podejście do rozwiązania tajemnicy starożytnego świata, kilka grup bez pardonu walczących między sobą, by tylko jako pierwsi dotrzeć do celu, wartka akcja, szaleńcze pościgi, a także walka z czasem- w sumie wszystko to, co lubię. Jednakże jakimś sobie tylko znanym sposobem pan Morrison z uwielbianych przeze mnie...