W obozie komunistycznym było tak, że Polskę zwano "najweselszym barakiem w obozie wschodnim". My z kolei zazdrościliśmy mieszkańcom Czechosłowacji, Węgrom i NRD-owcom braku kolejek i niezłego zaopatrzenia w sklepach, Bułgarom i Jugosłowianom - łagodnego klimatu, a tym ostatnim - także niezależności od sowieciarzy oraz łatwego dostępu do paszportów i "dewiz". Jedynie ZSRR, Albania i Rumunia nie budziły w nas zazdrości. A to z prostych przyczyn: Ich mieszkańcy żyli w ubóstwie, praktycznie nie mogli wyjechać za granicę, nie dowiadywali się z rodzimych mediów niczego o życiu poza "żelazną kurtyną", a ich kontakty z cudzoziemcami podlegały ścisłym ograniczeniom.
Książka przybliża nam fragment z dziejów Rumunii u schyłku lat 70-tych, tuż zanim Autor - gen. Ion Pacepa, zdecydował się uciec na Zachód i obnażyć kulisy przestępczej dyktatury Ceausescu. Nie sposób się nudzić, czytając wspomnienia obdarzonego fenomenalną pamięcią rumuńskiego generała, jakkolwiek chwilami smutna to lektura. Pokazuje bowiem kraj, który przez prawie ćwierć wieku był prywatnym folwarkiem jednego z najbardziej prymitywnych i zachłannych spośród komunistycznych dyktatorów. Obserwujemy, jak cwany kmiotek Nicolae Ceausescu, udając liberała wkradał się w łaski przywódców Zachodu, mając na celu zdobycie ułatwień w handlu i dostępie do najnowszych technologii. Patrzymy, jak tyran i jego rodzina nie żałowali sobie zbytku - starannie ukrywając to przed spauperyzowanym i sterroryzowanym narodem. Niedowierzanie budzi obsesja Ceausescu na punkcie podsłuchiwania wszystkich wokół tudzież jego paranoja w kwestii osobistego bezpieczeństwa. Niesmak budzi chamstwo, lubieżność i samouwielbienie Eleny - żony dyktatora, osoby bez wykształcenia, za to pretendującej do... miana wybitnego naukowca. Uzupełnieniem książki jest zapis procesu Ceausescu i jego małżonki, która - zajmując szereg odpowiedzialnych stanowisk - była współodpowiedzialną za wiele popełnionych w czasie dyktatury zbrodni. Książka nie rości sobie pretensji do odpowiedzi na to, czy proces pary dyktatorów był sprawiedliwy i czy nie byli oni kozłami ofiarnymi swoich dawnych towarzyszy partyjnych (z Ionem Iliescu na czele), mających inną wizję Rumunii. Mających wizję kraju z uwłaszczoną partyjną nomenklaturą - używając sformułowania Wiktora Suworowa - "gładko lądującą w nowej rzeczywistości". To, co było po Ceausescu, to już materiał na inną, być może nie mniej ciekawą książkę.

W obozie komunistycznym było tak, że Polskę zwano "najweselszym barakiem w obozie wschodnim". My z kolei zazdrościliśmy mieszkańcom Czechosłowacji, Węgrom i NRD-owcom braku kolejek i niezłego zaopatrzenia w sklepach, Bułgarom i Jugosłowianom - łagodnego klimatu, a tym ostatnim - także niezależności od sowieciarzy oraz łatwego dostępu do paszportów i "dewiz". Jedynie ZSRR,...