"Niewiele książek o tematyce religijnej można określić mianem „odważnych”. Praca, którą mam przyjemność przedstawić, w pełni zasługuje na takie określenie. Jest odważna, ponieważ autor włożył w nią (zgodnie z pochodzeniem tego słowa) wiele serca*; jest odważna, gdyż stanowi akt intelektualnej szczerości i odwagi, jest bardziej przejawem wiary niż jej braku". [str.9] To słowa z przedmowy, które od razu sugerują, że będziemy mieć do czynienia z wyjątkową pozycją.

Ibn Warraq urodził się w rodzinie muzułmańskiej i wychował w kraju, który obecnie określa się mianem republiki islamskiej. Jego bliscy uważają się za muzułmanów: jedni są bardziej ortodoksyjni, inni mniej. Najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa autora dotyczy obrzezania i pierwszych dni spędzonych w szkole koranicznej. Zanim nauczył się czytać i pisać w języku ojczystym, nauczono go czytać Koran po arabsku, chociaż wtedy nie rozumiał ani słowa z tego, co czyta. Nie był jednak odosobnionym przypadkiem, takie wspomnienia ma tysiące dzieci muzułmańskich. Kiedy tylko zaczął samodzielnie myśleć, odrzucił narzucone mu wcześniej dogmaty religijne. Ogromny wpływ na światopogląd Ibn Warraq miała sprawa Rushdiego. O książce Rushdiego pisałam tutaj.


Ibn Warraq w bardzo rzeczowy sposób ukazuje współczesne dylematy muzułmańskiego świata. Krytykuje islam w całej rozciągłości - "mam prawo bluźnić, popełniać błędy, ironizować i drwić". [str.39] Dla przeciętnego, niewykształconego w filozofii muzułmanina Koran pozostaje nieomylnym, bezpośrednim słowem Boga zesłanym Mahometowi za pośrednictwem "ducha" lub Gabriela w doskonałym, czystym języku arabskim. Wszystko w nim jest odwieczne i niestworzone. Oryginalny tekst znajduje się w niebie. Anioł podyktował objawienie Prorokowi, który powtórzył je po nim, a następnie objawił światu. Współcześni muzułmanie twierdzą również, że te objawienia zostały zachowane dokładnie w tej samej formie, w jakiej zostały objawione Mahometowi, bez jakichkolwiek zmian, dodatków i skreśleń. Koranu używa się jako amuletu czy talizmanu przy narodzinach, śmierci czy zawieraniu małżeństwa. Podzielony jest na rozdziały (sury) oraz wersety. 80000 słów, 6200 wersetów oraz 114 sur. Każda sura, oprócz 1 i 9, zaczyna się od słów „W imię Boga miłosiernego i litościwego”.


Właśnie ta fraza sprawiła, że Mahometowi udało się rozwinąć jeden z najgorszych systemów prawnych z nauk Koranu, koncepcję Świętej Wojny z pomocą idei nagrody w raju dla świętych wojowników, którzy zginęli w walce za islam. Cały więc system etyczny opiera się wyłącznie na strachu. Mahomet używa gniewu bożego jako broni, którą zastrasza swych przeciwników i zmusza wyznawców do pobożnych uczynków i całkowitego posłuszeństwa wobec siebie. W tym akcie oskarżenia potępia przede wszystkim szariat, czyli prawo islamskie, które wdziera się wszędzie i reguluje wszystko - od podatków pielgrzymów, poprzez umowy rolnicze, wyżywienie i zakwaterowanie niewolników, zaproszenia na ślub, używanie wykałaczek, załatwienie potrzeb fizjologicznych, do zakazu noszenia złotych i srebrnych pierścieni przez mężczyzn czy nakazu odpowiedniego traktowania zwierząt. Oprócz tego drastycznie przestrzega kar, które orzeka Koran. Amputacje, ukrzyżowanie, zamurowanie kobiet żywcem, chłosta oraz brutalna atmosfera dżihadu - w tak światłym XXI wieku są aktualne, ponieważ Koran to Słowo Boże - prawdziwe i obowiązujące zawsze. Autor odkreśla i wypisuje te wszystkie okropności w akcie sprzeciwu wobec "sentymentalnych nonsensów o 'pełnym duchowości Wschodzie', który, jak niestanienie nam się wmawia, przewyższa dekadencki i ateistyczny Zachód". [str.220]

Ponadto ujawnia błędy i nieścisłości, mijanie się z prawdą historyczną. Pojawiają się brakujące wersety i wersety dodane. Nieścisłości pojawiają się przede wszystkim w identyfikacji postaci -Maria, matka Jezusa - pomylona jest z Marią, siostrą Mojżesza i Arona. Pojawia się nawet opowieść o Aleksandrze Wielkim - jednak jest beznadziejnie pogmatwana pod względem historycznym. Konkluzja autora jest taka, że islam nigdy nie zbuduje demokracji i nie będzie przestrzegał praw człowieka, jeśli będzie upierał się przy zachowaniu szariatu i jeśli nie będzie w nim rozdziału między Kościołem a państwem.

Zajęło mi trochę przeczytanie tej książki. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna. Nie należy się również z nią spieszyć. Całość napisana jest rzetelnie, jednak w bardzo przejrzystym językiem. Bardzo dobrze udokumentowana, pojawia się mnóstwo przypisów, fragmentów innych książek i artykułów. Wszystko to sprawia, że mamy przed sobą fachową i błyskotliwą pozycję, akt oskarżenia wobec jednej z wielkich religii świata. POLECAM, odważnym.

*angielskie "courage"- odwaga - ma źródłosłów we francuskim "coeur" - serce

"Niewiele książek o tematyce religijnej można określić mianem „odważnych”. Praca, którą mam przyjemność przedstawić, w pełni zasługuje na takie określenie. Jest odważna, ponieważ autor włożył w nią (zgodnie z pochodzeniem tego słowa) wiele serca*; jest odważna, gdyż stanowi akt intelektualnej szczerości i odwagi, jest bardziej przejawem wiary niż jej braku". [str.9] To...