„Biegam, bo muszę” to rodzaj powieści, gdzie fikcja przeplata się z prawdą i wieloma współczesnymi tematami zaprzątającymi, trzeba przyznać mało zdyscyplinowaną głowę narratorki. Światopogląd, sposób odżywiania, rola kobiety w codziennym życiu, to tematy migawek, którymi czytelnik jest na okrągło maglowany, do tego językiem jakby z translatora. Książka dotyka poważnych spraw, ale pisana jest z poczuciem humoru i dystansem. Kobieta zostaje zdradzona przez swojego narzeczonego, jednak nie znajdziemy tutaj opisów ostracyzmu i wielkich negatywnych emocji, to wszystko dzieje się jakby w tle, a dla czytelnika podane jest w otoczce humoru. Rozdział nawiązujący do dzieciństwa bohaterki, został ciekawie rozwiązany formalnie, gdyż pisany jest jakby przez nie do końca rozumiejące pewne oczywiste dla dorosłych sprawy, dziecko. Całkiem zaś dojrzała kobieta, któregoś dnia budzi się i uświadamia sobie, że nie jest już młoda, a do tego rzuca ją wieloletni narzeczony. Możemy się tylko domyślać jak bardzo sytuacja utraty mężczyzny i jednocześnie stabilności finansowej, tak na prawdę dotyka bohaterkę, która do tego od dziecka choruje na silną nerwicę lękową.
Sfrustrowana kobieta udaje się do fitness klubu i tam całkiem przypadkowo odnajduje nową stronę życia. Zobaczymy więc wielką afirmację dla biegania, jako sposobu na załatwienie trudnych problemów życiowych.
Nie wiem czy o to chodziło, ale raczej zachciało mi się wybrać do klubu i wejść na bieżnię, czego nigdy wcześniej nie robiłam. Podobno czas pokarze, czy było warto, jednak już zawczasu polecam tę książkę.

„Biegam, bo muszę” to rodzaj powieści, gdzie fikcja przeplata się z prawdą i wieloma współczesnymi tematami zaprzątającymi, trzeba przyznać mało zdyscyplinowaną głowę narratorki. Światopogląd, sposób odżywiania, rola kobiety w codziennym życiu, to tematy migawek, którymi czytelnik jest na okrągło maglowany, do tego językiem jakby z translatora. Książka dotyka poważnych...