Nie, nie i jeszcze raz nie!

Z wielkim zapałem zabrałam się do czytania tego opowiadania. Miałam nadzieję, że mój ulubiony bohater sag o Nocnych Łowcach porazi mnie swoim humorem. Niestety, zawiodłam się po całości. Ze zwariowanego ale bardzo inteligentnego Magnusa, którego poznałam w "Darach Anioła" i "Diabelskich maszynach" autorka zrobiła zwykłego.. idiotę.
Jego wypowiedzi a także zachowania, owszem mimo iż czasami były śmieszne, to w większości po prostu były żenujące. Nauka gry na instrumencie była dobijająca, w ogóle nie w stylu Bane'a, który do takiego idiotyzmu by się nie zniżył. Jedyne, co podobało mi się w opowiadaniu, to rozmowa o miłości do śmiertelników, oraz chęć Magnusa do stania się kaktusem. Pijany Magnus był zabawny, gdyby nie świnki morskie.. Pani Cassandro, jeśli ma pani pisać opowiadania i powieści tylko ze względu na kasę, to proszę, niech pani już nawet nie próbuje. Bo wszyscy wiemy, jak wspaniale potrafi pani pisać, a to co zostało przedstawione w powyższym opowiadaniu jest po prostu tandetne.

Nie, nie i jeszcze raz nie!

Z wielkim zapałem zabrałam się do czytania tego opowiadania. Miałam nadzieję, że mój ulubiony bohater sag o Nocnych Łowcach porazi mnie swoim humorem. Niestety, zawiodłam się po całości. Ze zwariowanego ale bardzo inteligentnego Magnusa, którego poznałam w "Darach Anioła" i "Diabelskich maszynach" autorka zrobiła zwykłego.. idiotę.
Jego...