„Nana” Emila Zoli jest powieścią naturalistyczną, zatem nie ubarwiającą opisywanej rzeczywistości, a pokazującą jej wszelkie negatywne aspekty. Zanim zaczęłam ją czytać, wiedziałam, że jest to opis życia prostytutki. Nie zdawałam sobie jednak sprawy, że jest to książka o tak zepsutym towarzystwie Paryża w drugiej połowie XIX wieku, że sypia tam każdy z każdym. W uproszczeniu właśnie taka jest tematyka dzieła.

Plusem powieści jest obraz społeczeństwa przedstawiony bardzo dokładnie wraz z jego pięknem i brudem jednocześnie. Szanowani panowie zabiegający o względy aktorek-ladacznic (dyrektor upiera się, aby o jego teatrze mówić „burdel”) i ich żony hrabiny nie pozostające im dłużne. Jest to świat, w którym „kobieta uczciwa, która ma nie więcej jak jednego kochanka, i to zawsze człowieka godnego szacunku”.

Nana, dzięki temu, że gra na deskach teatru, staje się kobietą modną i pożądaną. Dzięki zapewnianiu każdego z mężczyzn o swej miłości i umiejętności dawania wielkich rozkoszy, potrafi stać się popularną paryską „damą” lekkich obyczajów, ciągnącą korzyści z uwielbienia jej przez mężczyzn. Jest kobietą zepsutą, a przy tym wykorzystuje mężczyzn, na ile tylko jej pozwolą. A pozwalają na naprawdę wiele. Mści się ona tym za to, że nie jest osobą wysoko urodzoną oraz za swoje uczuciowe niepowodzenia. I nie wiadomo, kto jest bardziej głupi: ona jako cwana, acz płytka, czy panowie rujnujący dla niej swe fortuny, targający się na swoje życie czy lądujący w więzieniu. Po tym ona sama czuje się pokrzywdzona: „Ja tu ucierpiałam najwięcej (…) Robią u mnie głupstwa, traktują mnie jako ostatnią łajdaczkę, na mnie zwalają cały ciężar...”. Nana jest zakłamana do szpiku kości. Uważa, że jako właścicielka posiadłości, jest osobą godną szacunku, choć dom osiągnęła dzięki usługom seksualnym. Nie oddaje się jednak jedynie za pieniądze. Zdarza się, że się zakochuje, jednak nie wychodzi jej to na dobre i ląduje w ulicznym ścieku. Gdy jest na szczycie, robi to czasem dla własnej przyjemności przyprowadzając chłopców z ulicy. Złapana przez „opiekuna” na zdradzie z zakochanym w niej młodzieńcem, tłumaczy się w sposób: Miałam nieszczęśnikowi odmówić takiej błahostki (sic!)?

Powieści nie czyta się szybko, ponieważ akcja nie wciąga w wir jej treści. Już na początku bohaterowie tworzą taki tłok, że trudno ich rozpoznawać. Dalej tekst wprowadzał mnie raczej w osłupienie niż w zaciekawienie. Postaci są jednak przedstawione niezwykle dokładnie, a ich ocena nie może być jednoznaczna. Szczególnie charakter głównej bohaterki i motywy jej postępowania są godne analizy. Jedno pewne, co wynika z kart książki to: Siłą napędową człowieka jest namiętność. Niemal wszyscy bohaterowie - i kobiety, i mężczyźni przedstawieni są jako rozpustni. Powieść pokazuje rozpasanie i moralny upadek francuskiego społeczeństwa tuż przed wojną z Prusami w 1870 roku, którą Francja sromotnie przegrała.

„Nana zdobyła bogactwo innymi środkami: bagatelką, którą wyśmiewano, odrobiną delikatnej nagości, błahostką wstydliwą, a tak potężną, że zdolną świat udźwignąć”. Tak ocenia prostytucję bohaterki jeden z mężczyzn, będący sutenerem swojej własnej żony. W książce znajdziemy również lesbijstwo, przemoc wobec kobiety i upadlanie mężczyzny (za obopólnym przyzwoleniem). Wszystko jest dla ludzi, jeśli ktoś lubi, jednak uważam, że nie jest to dobry przykład dla młodzieży. Dlatego szczerze się dziwię, że książka o takiej tematyce jest lekturą na poziomie rozszerzonym w szkole średniej.

„Nana” Emila Zoli jest powieścią naturalistyczną, zatem nie ubarwiającą opisywanej rzeczywistości, a pokazującą jej wszelkie negatywne aspekty. Zanim zaczęłam ją czytać, wiedziałam, że jest to opis życia prostytutki. Nie zdawałam sobie jednak sprawy, że jest to książka o tak zepsutym towarzystwie Paryża w drugiej połowie XIX wieku, że sypia tam każdy z każdym. W...