Tak jak pisałam, po przeczytaniu beznadziejnego „Czerwonego Królika” oraz rewelacyjnego „Polowania na Czerwony Październik” postanowiłam dać autorowi tych książek, Tomiemu Clancemu, jeszcze jedną szansę. Nie mogłam się bowiem zdecydować, czy go lubię, czy też nie. Zresztą polecony mi przez trenerkę „Czerwony Sztorm” zaczęłam czytać w tym samym czasie co „Polowanie na Czerwony Październik”, co dodatkowo wpływało na chęć poznania całej historii(zapewniam, że gdybym czytała ją razem z „Czerwonym Królikiem”, to sytuacja byłaby raczej odwrotna). Szkoda tylko, że trenerka nie uprzedziła, że czeka mnie lektura licząca 726 stron napisanych raczej maczkiem. Nie przeżyłabym szoku, podczas odbierania jej z biblioteki. A tak musiałam tylko zagryźć zęby i wziąć się do roboty.
O czym jest książka? Powiedziałabym, że jest to luźna interpretacja wybuchu i przebiegu III wojny światowej, którą wypowiada Zachodowi ZSRR. Kiedy muzułmańscy terroryści napadają i niszczą jedną z syberyjskich rafinerii ropy naftowej, Związek Radziecki staje w obliczu kryzysu ekonomicznego. Na Kremlu powstaje tytułowy „Czerwony Sztorm”, który ma na celu uderzenie w bogaty Zachód. Przez kolejne bitwy Kreml staje się coraz bardziej uboższy w zasoby militarne.
Fabuła wbrew nie jest łatwa. Akcja toczy się w latach 80, które niestety mnie nie dotyczą. Dużo pojawia się szczegółowych, a niekiedy wręcz masakrycznych opisów. Niejednokrotnie musiałam przerwać czytanie i odpocząć, kiedy dochodziło do opisów zabójstw, gwałtów, czy też wybuchów bomb i torped. Dialogi też zbytnio mnie nie powaliły, a czasami wręcz nużyły. Ale miałam i chwilę wzruszenia – na przykład kiedy jeden z kapitanów łodzi podwodnej, Morris, musiał pochodzić po domach członków swojej załogi i oznajmić najbliższym, że członkowie ich rodzin już nigdy nie wrócą do domu. Trochę irytowała mnie też postać Vidgis, zgwałconej kobiety. Nie do końca ją rozumiałam, ale trudno.
Nie lubię opasłych tomów, ale wbrew pozorom książkę czytało mi się szybko. Dzięki usytuowaniu akcji w różnych miejscach akcja nie jest monotonna. Co prawda brakowało mi znanego z innych powieści pisarza Jacka Ryana, ale z czasem zrozumiałam, że i tak nie miałby co robić w tej pozycji. Wojny by raczej nie przerwał. Wbrew pozorom „Czerwony Sztorm” nie jest książką dla każdego. A już na pewno nie dla tych, którzy marzą o szybkiej prostej i przyjemnej lekturze. Bo nad tą pozycją trzeba się porządnie skupić. W przeciwnym razie jej nie zrozumiemy. A Clancy trochę zrehabilitował się w moich oczach.

Tak jak pisałam, po przeczytaniu beznadziejnego „Czerwonego Królika” oraz rewelacyjnego „Polowania na Czerwony Październik” postanowiłam dać autorowi tych książek, Tomiemu Clancemu, jeszcze jedną szansę. Nie mogłam się bowiem zdecydować, czy go lubię, czy też nie. Zresztą polecony mi przez trenerkę „Czerwony Sztorm” zaczęłam czytać w tym samym czasie co „Polowanie na...