Hmm... Zastanawiam się, czy tylko ja jedyna potrafię jednocześnie wielbić i nienawidzić autora całym sercem i całą duszą. To, co pani Clare robiła przez wszystkie sześć ksiąg z moim sercem jest wprost nie wybaczalne. Podczas czytania całego cyklu miałam wrażenie, jakby nad moją głową pulsował wielki neon "DIABELSKIE MASZYNY NIE ZNAJĄ LITOŚCI", a potem wypalał pod moimi powiekach ogniste ślady tego jakże trafnego stwierdzenia. I wyciskał łzy. Każda wzmianka o Willu, Jemie, Tessie, o ich cholernych potomkach i całego tego kogla-mogla w XIX w. wbijała igiełkę gorzkiego żalu w moje - już i tak - poranione serce. A "Miasto Niebiańskiego Ognia" było świetnym podsumowaniem przygód nowojorskiego konklawe i gwoździem do fandomowej trumny. Polecam i odradzam jednocześnie. Po skończeniu tej książki miałam takiego kaca, że siedziałam do trzeciej nad ranem i gapiłam się w ścianę rozmyślając oraz szukając odpowiedzi. Załamałam się totalnie po tym, co spotkało Simona. To była nieczysta gra ze strony pani Cassandry. Nie wspominając o Sebusiu. I Malec. Jeżeli chcecie porządnej dawki feelsów, przygotujcie chusteczki, czekoladę, kubek gorącej herbaty oraz numer do dobrego terapeuty, a później bez zwłoki zabierajcie się za ostatnią część "Darów Anioła".

Hmm... Zastanawiam się, czy tylko ja jedyna potrafię jednocześnie wielbić i nienawidzić autora całym sercem i całą duszą. To, co pani Clare robiła przez wszystkie sześć ksiąg z moim sercem jest wprost nie wybaczalne. Podczas czytania całego cyklu miałam wrażenie, jakby nad moją głową pulsował wielki neon "DIABELSKIE MASZYNY NIE ZNAJĄ LITOŚCI", a potem wypalał pod moimi...