W moim domu od wielu lat leżał stary, podniszczony egzemplarz tej książki, doszczętnie wyczytany przez moją siostrę, przeze mnie i nie wiem, kogo jeszcze. Mimo że minęło wiele lat odkąd po raz ostatni czytałam "Zawsze jakieś jutro", świat mocno się zmienił (a może wcale nie tak bardzo), to jednak czuję wciąż mocny sentyment do spisanych na tych kartkach losów Joasi, "beznadziejnie" zakochanej w Marku. Ale nie, nie jest to książka o miłości, chociaż i ten wątek jest obecny. Historia dzieje się wkrótce po wojnie, w oczy rzucają się rozmaite niedostatki spowodowane nie tylko zmianą ustrojową, ale także, a może przede wszystkim, samą wojną. Warto przeczytać choćby po to, żeby zerknąć w czasy nie tak odległe, bo znane jeszcze np. moim rodzicom, lecz być może dla młodszego pokolenia już nieco egzotyczne. Warto zobaczyć, jak żyło się, gdy nie tylko nie było smartfonów czy internetu, lecz brakowało naprawdę prozaicznych rzeczy, np. nowych zelówek do butów (kto dziś zeluje buty?) czy herbaty.
No i sama historia Joasi jest dość uniwersalna - dziewczyna "wypędzona" z domu przez "złą macochę", czyli będąca w konflikcie z nową żoną ojca, która decyduje się wyjechać do innego miasta, by tam zdać maturę i zacząć nowe życie. Zamieszkuje z ciotką nauczycielką, poznaje nowych ludzi, zmaga się z koniecznością przystosowania do często trudnych sytuacji. Autorce udało się stworzyć postać, z którą można się identyfikować, a przynajmniej mnie Joasia była bardzo bliska, zwłaszcza gdy sama byłam tak młoda jak ona.

W moim domu od wielu lat leżał stary, podniszczony egzemplarz tej książki, doszczętnie wyczytany przez moją siostrę, przeze mnie i nie wiem, kogo jeszcze. Mimo że minęło wiele lat odkąd po raz ostatni czytałam "Zawsze jakieś jutro", świat mocno się zmienił (a może wcale nie tak bardzo), to jednak czuję wciąż mocny sentyment do spisanych na tych kartkach losów Joasi,...