Uważam rze nie.

Pisząc moją recenzję poprzedniej książki Ziemkiewicza "Myśli nowoczesnego endeka", wyraziłem na końcu chęć sięgnięcia po inne jego publikacje. Po przeczytaniu "Uwarzałem że" muszę się jednak od tego odżegnać (sarkazm zamierzony).

We wstępie autor pisze, że zbiór felietonów jest starannie wyselekcjonowany i nigdy treści te nie były zamieszczone w jego poprzednich książkach. Zapomniał jednak wspomnieć, że kilka z nich zostało już, słowo w słowo, wplecionych do "Myśli nowoczesnego endeka". Nawet jednak gdyby tak nie było, to i tak czytelnik odniósłby wrażenie, że już to gdzieś widział. Na tym właśnie polega problem - Ziemkiewicz pisze w kółko, wtem i nazad to samo. Jego zapiekłość i niezdrowa fascynacja Michnikiem niczym nie różni się od ataków Leppera na Balcerowicza, a wręcz byłyby dobrą podstawą do analizy psychologicznej (czy nawet psychopatologicznej). Nie ma chyba jednej strony w "Uwarzam..." na której Michnik, michnikowszczyzna czy Gazeta Wyborcza nie byłaby wymieniona i odmieniona przez kilka przypadków.

Faktycznie jednak w tej książce wyłania się też bardziej osobisty obraz Ziemkiewicza. Ale nie jest to obraz ani ciekawy ani przyjemny. Charakterystyczny cięty język, który zupełnie wypacza czasem nawet interesujące spostrzeżenia coraz bardziej plasuje go na półce prawicowych figur pokroju Cejrowskiego czy Korwina-Mikke. I tak jak radykalizm tego pierwszego był na początku lat 90-tych potrzebny, żeby ludzie nie zapominali, że Kwaśniewski to najzwyklejszy w świecie komunista i pijak, tak teraz wykrzykiwanie tych samych haseł (które wciąż są prawdą - tego nie podważam) wywołuje już tylko uśmieszek na twarzy. I tak niestety prorokuję przyszłość Ziemkiewicza - w oparach absurdu, popijając yerba mate i dyskutując o tym, że w wolnej Polsce każdy ma prawo dać się przejechać przez czołg.

Rozumiem, że Ziemkiewiczowi nie musi się podobać twórczość Głowackiego (inna liga). Generalnie jeśli coś nie wpisuje się w nurt polskiej fantastyki z Fabryki Słów to dla niego, może czasem ciekawie skonstruowane stylistycznie, ale puste słowa, a niekiedy grafomaństwo. Faktycznie, fantastyka bardzo wzbogaca duchowo - zwłaszcza absolutnie fatalny cykl o Jakubie Wędrowyczu. Przyznam, że z prozy Ziemkiewicza próbowałem przeczytać "Żywinę" i "Ciało obce" ale przy obu poległem na drugim rozdziale - dla mnie jest to napisane zbyt topornie, bardziej jak wypracowanie w szkole niż poważna literatura. To tak trochę w obronie polskich pisarzy, których sam też nie jestem wielkim koneserem ale jednak jakieś słowo sprzeciwu się należy. Każdy ma prawo kontestować wszystko co mu się jawnie podoba, tylko że w tej kontestacji to już się autorowi czasem wszystko miesza. Wrzucanie do jednego wora Lisa i Masłowskiej jest zwyczajnie głupie, a zarzuty pod adresem Smarzowskiego jakoby tworzył antypolskie filmy są wręcz idiotyczne - "Róża" jest jednym z najbardziej patriotycznych obrazów w historii polskiego kina.

Podsumowując: wbrew temu co napisałem w recenzji poprzedniej książki Ziemkiewicza, jest to ostatnia pozycja jego autorstwa po którą sięgam. To nie jest żadna umiarkowana prawica tylko to samo wariactwo, przed którym Polacy uciekają, głosując czasem wbrew sobie, na Tuska i jego popleczników.

Uważam rze nie.

Pisząc moją recenzję poprzedniej książki Ziemkiewicza "Myśli nowoczesnego endeka", wyraziłem na końcu chęć sięgnięcia po inne jego publikacje. Po przeczytaniu "Uwarzałem że" muszę się jednak od tego odżegnać (sarkazm zamierzony).

We wstępie autor pisze, że zbiór felietonów jest starannie wyselekcjonowany i nigdy treści te nie były zamieszczone w jego...