Ech, tak już się dzisiaj nie pisze… A szkoda, bo opisy podróży i krajobrazów, o dziwo, nie znudziły tylko zachwyciły swym staroświeckim urokiem i drobiazgowością. Tak jakbym czytała inwokację z „Pana Tadeusza” tylko że prozą nie wierszem. Trzymając się porównań – z kolejnymi stronami pojawia się klimat i akcja jak z „Ballad i romansów”, a momentami motywy, których nie powstydziłby się E.A. Poe. Nie do końca jest to jednak opowieść niesamowita, ale obyczajowo-niesamowita z psychologicznymi (!) wtrętami. I tak, nie przeczę, były momenty, że ta obyczajowość nużyła – stąd taka ilość gwiazdek, a nie większa.Ale spokojnie - powieść jest krótka.

A o co w tym wszystkim chodzi? Narrator w czasie podróży po Litwie i terenach przygranicznych zatrzymuje się w pewnej miejscowości. Rezygnuje z noclegu w oberży i postanawia skorzystać z gościny w tajemniczym, opuszczonym dworze. Odwodzi go od tego pomysłu pewien żebrak, opowiadając historię tego przybytku, która właściwie stanowi główną treść „Czerczej mogiły”. W dużym skrócie – chodzi o konflikt między nowym właścicielem dworu (nieznane pochodzenie, mrukliwy, nietowarzyski, a co za tym idzie – niepopularny w rejonie) a jego sąsiadem i przeciwieństwem. Kością niezgody jest pewien kurhan, usypany w zamierzchłych czasach. Według jednej strony jest to kurhan wyznaczający granicę majątku, według drugiej – mogiła, a jedynym sposobem rozstrzygnięcia sporu jest jej rozkopanie…

Ech, tak już się dzisiaj nie pisze… A szkoda, bo opisy podróży i krajobrazów, o dziwo, nie znudziły tylko zachwyciły swym staroświeckim urokiem i drobiazgowością. Tak jakbym czytała inwokację z „Pana Tadeusza” tylko że prozą nie wierszem. Trzymając się porównań – z kolejnymi stronami pojawia się klimat i akcja jak z „Ballad i romansów”, a momentami motywy, których nie...