Typowa opowieść o sąsiedzkim sporze o granicę między polami. Największym atutem jest przybliżenie realiów i bogate staropolskie słownictwo, ale sama fabuła miałka.

Typowa opowieść o sąsiedzkim sporze o granicę między polami. Największym atutem jest przybliżenie realiów i bogate staropolskie słownictwo, ale sama fabuła miałka.

Postanowiłam przypomnieć sobie styl i tematykę Kraszewskiego. Powiastka jest czarno-biała. Dla mnie jako czytelniczki w 21 wieku, wydaje się mało wiarygodna. Jednak bardzo doceniam przesłanie, że zło nie popłaca, i nawet na tym świecie można zostać ukaranym (choć pewnie niewiele osób podziela przekonanie, że "Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy"). Wyrzuty sumienia głównego bohatera doprowadziły do jego ostatecznego upadku. Taki finał jest możliwy nawet w 21 w.

Postanowiłam przypomnieć sobie styl i tematykę Kraszewskiego. Powiastka jest czarno-biała. Dla mnie jako czytelniczki w 21 wieku, wydaje się mało wiarygodna. Jednak bardzo doceniam przesłanie, że zło nie popłaca, i nawet na tym świecie można zostać ukaranym (choć pewnie niewiele osób podziela przekonanie, że "Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy"). Wyrzuty sumienia...

Ech, tak już się dzisiaj nie pisze… A szkoda, bo opisy podróży i krajobrazów, o dziwo, nie znudziły tylko zachwyciły swym staroświeckim urokiem i drobiazgowością. Tak jakbym czytała inwokację z „Pana Tadeusza” tylko że prozą nie wierszem. Trzymając się porównań – z kolejnymi stronami pojawia się klimat i akcja jak z „Ballad i romansów”, a momentami motywy, których nie powstydziłby się E.A. Poe. Nie do końca jest to jednak opowieść niesamowita, ale obyczajowo-niesamowita z psychologicznymi (!) wtrętami. I tak, nie przeczę, były momenty, że ta obyczajowość nużyła – stąd taka ilość gwiazdek, a nie większa.Ale spokojnie - powieść jest krótka.

A o co w tym wszystkim chodzi? Narrator w czasie podróży po Litwie i terenach przygranicznych zatrzymuje się w pewnej miejscowości. Rezygnuje z noclegu w oberży i postanawia skorzystać z gościny w tajemniczym, opuszczonym dworze. Odwodzi go od tego pomysłu pewien żebrak, opowiadając historię tego przybytku, która właściwie stanowi główną treść „Czerczej mogiły”. W dużym skrócie – chodzi o konflikt między nowym właścicielem dworu (nieznane pochodzenie, mrukliwy, nietowarzyski, a co za tym idzie – niepopularny w rejonie) a jego sąsiadem i przeciwieństwem. Kością niezgody jest pewien kurhan, usypany w zamierzchłych czasach. Według jednej strony jest to kurhan wyznaczający granicę majątku, według drugiej – mogiła, a jedynym sposobem rozstrzygnięcia sporu jest jej rozkopanie…

Ech, tak już się dzisiaj nie pisze… A szkoda, bo opisy podróży i krajobrazów, o dziwo, nie znudziły tylko zachwyciły swym staroświeckim urokiem i drobiazgowością. Tak jakbym czytała inwokację z „Pana Tadeusza” tylko że prozą nie wierszem. Trzymając się porównań – z kolejnymi stronami pojawia się klimat i akcja jak z „Ballad i romansów”, a momentami motywy, których nie...

https://www.youtube.com/watch?v=mH6weiu8LI8

https://www.youtube.com/watch?v=mH6weiu8LI8