Dobre ujęcie obecności na polskim gruncie istotnego elementu kultury XVIII- i XIX-wiecznej, jakim były kolekcje zabytków starożytnych albo za starożytne uchodzących. Król Stanisław August oraz najbogatsi polscy magnaci chcieli w tym nurcie partycypować, próbowali więc gromadzić zbiory rzeźby, ceramiki czy numizmatyki rzymskiej (w mniejszym stopniu greckiej). To, co udało im się zgromadzić, nie było najwyższych lotów, niejednokrotnie Mikocki kwestionuje nawet autentyczną starożytność tych dzieł, ale sam fakt podjęcia takich starań wiele mówi o ówczesnych polskich elitach. Szkoda, że tak wiele z tych kolekcji uległo rozproszeniu i ważną cezurą jest tu powstanie listopadowe, po którym duża część zabytków zgromadzonych przez polską magnaterię dostała się do Rosji. Temat zwrotu tych zabytków omawiano przy zawieraniu traktatu ryskiego w 1921 r., ale wielu z nich już nigdy nie udało się odzyskać... Książkę uzupełniają katalogi oraz ilustracje zachowanych dzieł. Szkoda, że ilustracje te nie są kolorowe, ale w 1990 r. było to chyba poza możliwościami technicznymi wydawcy.

Tomasz Babnis

Dobre ujęcie obecności na polskim gruncie istotnego elementu kultury XVIII- i XIX-wiecznej, jakim były kolekcje zabytków starożytnych albo za starożytne uchodzących. Król Stanisław August oraz najbogatsi polscy magnaci chcieli w tym nurcie partycypować, próbowali więc gromadzić zbiory rzeźby, ceramiki czy numizmatyki rzymskiej (w mniejszym stopniu greckiej). To, co udało im...

Tę książkę należy oceniać tylko i wyłącznie w zakresie merytorycznym, a nie tzw. rozrywkowym. Jej zadaniem jest przekazanie dogłębnej wiedzy dotyczącej polskiego kolekcjonerstwa sztuki starożytnej na przełomie XVIII i XIX wieku, a nie bawienie czytelnika zabawnymi dialogami czy też grą słowną. I muszę śmiało przyznać, że pomimo dosyć nudnej treści, jest to pozycja obowiązkowa dla historyka sztuki. Zawiera dogłębne badania naukowe, uzupełnione licznymi wypisami z inwentarzy i zdjęciami. Całość prezentuje się bez zarzutu, tylko pozostaje żal, że od niemal 40 lat pozostaje najważniejszą pozycją dotyczącą tego zagadnienia.

Tę książkę należy oceniać tylko i wyłącznie w zakresie merytorycznym, a nie tzw. rozrywkowym. Jej zadaniem jest przekazanie dogłębnej wiedzy dotyczącej polskiego kolekcjonerstwa sztuki starożytnej na przełomie XVIII i XIX wieku, a nie bawienie czytelnika zabawnymi dialogami czy też grą słowną. I muszę śmiało przyznać, że pomimo dosyć nudnej treści, jest to pozycja...