To zadziwiające, że wybitne dzieło Tołstoja napisane w XIX wieku nadal potrafi do tego stopnia poruszyć i dotyka kwestii aktualnych także dwieście lat po wydarzeniach opisanych w książce. Tołstoj już po raz drugi przekonał mnie, że potrafił doskonale prowadzić narrację, kreować niemal namacalne postaci i połączyć to wszystko tak, że współczesny czytelnik czuje się, jakby brał udział w przedstawionych wydarzeniach.

Lektura "Wojny i pokoju" zajęła mi bardzo dużo czasu, nawet biorąc pod uwagę objętość książki. To nie jest jednak zarzut, myślę, że na tym polega urok prozy dawnych mistrzów - może nie wprowadzają do fabuły oszałamiających zwrotów akcji, ale dają odczuć klimat świata przedstawionego. I bardzo dużo uczą, bo mimo dobrych ocen z historii nie wiedziałam nawet połowy tego, co Tołstoj napisał o wojnach z Napoleonem. Jestem pewna, że już nie zapomnę, kim był Kutuzow ani jak przebiegały bitwy pod Austerlitz i Borodino.

Jeśli chodzi o postaci - są jak zwykle doskonale stworzone i wzbudzają emocje. Przyznam się, że momentami nienawidziłam autora, zwłaszcza wtedy, kiedy rozdzielił Andrzeja i Nataszę. O dziwo, moją sympatią cieszyły się postaci przedstawiane w niezbyt korzystnym świetle, na przykład Anatol Kuragin czy Dołohow. Zniechęcenie wzbudzał we mnie natomiast Piotr, chyba najbardziej niezdecydowany mężczyzna na świecie. Skojarzył mi się z rozwałkowaną ciastoliną i żałowałam, że to z jego perspektywy zostało opisanych tak wiele wydarzeń. Wcale nie uważam go za tak kryształowego człowieka, jakim próbował go chyba przedstawić autor. Jeśli chodzi o postaci kobiece, to bardzo współczułam Soni, kobiecie, która poświęciła całe swoje życie mężczyźnie, który w końcu ożenił się z inną - i nikt nie był tym zawiedziony, wręcz przeciwnie. Stara hrabina Rostowa, wzorowa żona i matka, nie wzbudziła natomiast mojej sympatii. Może z resztą był to zabieg celowy, pokazanie, że nie ma ludzi dobrych i złych, a wszyscy mamy tyle samo zalet i wad.

Życiu barwnych postaci w powieściach Tołstoja towarzyszą ważne wydarzenia historyczne w Rosji. To niewątpliwie zaleta powieści, ale muszę przyznać, że te fragmenty czytało mi się najgorzej. O ile opis bitw i ich wpływu na człowieka był jeszcze do zniesienia, o tyle fatalistyczne dywagacje autora czytane po raz któryś z kolei znużyły mnie do tego stopnia, że pod koniec je po prostu omijałam. A były bardzo mądre i aktualne, chociażby w kontekście dzisiejszych problemów z uchodźcami i imigrantami zarobkowymi z Bliskiego Wschodu. Niestety, co za dużo, to niezdrowo. Z tego i tylko tego powodu nie dałam dziesięciu gwiazdek.

Bo "Wojna i Pokój" to powieść wybitna, prawdziwe arcydzieło, które każdy powinien przeczytać. Nie rozumiem, dlaczego ta książka nie jest lekturą szkolną. Pewnie dlatego, że za mało wychwala polskich bohaterów, ale za to mówi o życiu, w przeciwieństwie do wielu innych, uznanych za bardziej wartościowe przez MEN.

To zadziwiające, że wybitne dzieło Tołstoja napisane w XIX wieku nadal potrafi do tego stopnia poruszyć i dotyka kwestii aktualnych także dwieście lat po wydarzeniach opisanych w książce. Tołstoj już po raz drugi przekonał mnie, że potrafił doskonale prowadzić narrację, kreować niemal namacalne postaci i połączyć to wszystko tak, że współczesny czytelnik czuje się, jakby...