Niezbyt uzasadniony wydaje się tytuł książki, jako że posunięcia rządów emigracyjnych wcale nie zwiastowały pomyślnego rozwiązania sprawy polskiej. Z tego względu nazwanie II wojny światowej „latami nadziei” można wytłumaczyć tylko poprzez fakt, iż owe „nadzieje” polscy politycy na uchodźstwie żywili wskutek „fałszywych doktryn”, na jakich się opierali, lekceważąc zagrożenia wypływające z myślenia życzeniowego.

Czy jednak uprawnione jest określenie mianem „polskiego” rządu, który dobrowolnie zrzeka się połowy własnego terytorium, zataja przed społeczeństwem postanowienia umów międzynarodowych, dotyczące jego żywotnych interesów, a w braku gwarancji przedwojennych granic nie dostrzega istniejących dla niepodległości zagrożeń?

Dla Cata odpowiedź na tak postawione pytanie jest oczywista. W swojej jak najdalej posuniętej krytyce władz na uchodźstwie nie cofa się przed najcięższymi oskarżeniami, jednak w toku jego narracji próżno szukać konkurencyjnych rozwiązań dla polskiej polityki w czasie wojny, które mogłyby poprawić położenie Rzeczypospolitej lub przyczynić się do zachowania choćby części suwerenności. Dlatego też nie należy bezkrytycznie podchodzić do wszystkich ustaleń autora, choć niejednokrotnie trzeba mu przyznać rację.

Opinie Mackiewicza zrodziły się w dużej mierze z poczucia klęski, za jaką uważał nie tylko oddanie Polski w strefę wpływów sowieckich, lecz także z niedopuszczalnej w jego mniemaniu gotowości niektórych emigracyjnych stronnictw zrzeknięcia się Wileńszczyzny w zamian za „zbawienie” stolicy. „Lata nadziei”, nad którymi Cat rozpoczął pracę jesienią 1945 r., należy traktować co najwyżej jako szkic publicystyczny. Dzieło zawiera bowiem wiele błędnych informacji, wynikających albo z niedostępności dokumentów, które byłyby w stanie je poświadczyć, albo z nie zawsze trafnych domysłów autora, inspirowanych jego poglądami. Nie zmienia to faktu, że warto się z nimi zapoznać, choćby w ramach szerszego zgłębienia twórczości Mackiewicza, który wprawdzie nieraz nagina rzeczywistość do własnych celów, ale czyni to w sposób tak zgrabny, że aż trudno odmówić sobie sięgnięcia po jego kolejną książkę.

Niezbyt uzasadniony wydaje się tytuł książki, jako że posunięcia rządów emigracyjnych wcale nie zwiastowały pomyślnego rozwiązania sprawy polskiej. Z tego względu nazwanie II wojny światowej „latami nadziei” można wytłumaczyć tylko poprzez fakt, iż owe „nadzieje” polscy politycy na uchodźstwie żywili wskutek „fałszywych doktryn”, na jakich się opierali, lekceważąc...