Annę Onichimowską kojarzę głównie z lektur młodzieżowych i dziecięcych. Przez przypadek w swojej ukochanej bibliotece trafiłam jednak na zbiór jej opowiadań, zupełnie nie do dzieci skierowany.

W "Pomiędzy" znajdziecie króciutkie opowiadania. Napisane prostym językiem, bardzo obiektywnie sytuacje z życia różnych ludzi. Niektóre zupełnie zwyczajne, obrazy relacji. Ale niektóre ocierające się miejscami o absurd, lekko surrelistyczne. Już pierwsza historia - o kobiecie, której urodziło się dziecko z wąsami - daje sygnał, iż nie będzie do końca typowo.

Czytałam je na raty, żeby móc każdą z nich spokojnie przyjąć i poukładać w głowie. Onichimowska jest wobec swoich bohaterów bezstronna, odsłania nam lekko firanki, pozwala przyglądać się ich życiu, ale nikogo nie ocenie, ani faworyzuje ani nie karci. I dlatego, choćby nie wiem jak nierracjonalne zachowania podgladamy, kończymy zawsze z poczuciem, że wszystko, co sie zadziało jest ok. Taka bezwarunkowa akceptacja. Jesteśmy ludźmi, każdy z nas jest dziwniejszy od drugiego. I nie ma w tym absolutnie nic złego.

Polecam wszystkim zajrzeć do "Pomiędzy". Opowiadania mają po kilka-kilkanaście stron, można je bez problemu podczytywać sobie w przerwach między innymi zajęciami czy w ostatnich minutach przytomności przez snem. Wysiłek niewielki, ale bardzo pobudzający. Można odetchnąć z ulgą, przypomnieć sobie, że każdy jest trochę nienormalny, nie tylko ja :)

Annę Onichimowską kojarzę głównie z lektur młodzieżowych i dziecięcych. Przez przypadek w swojej ukochanej bibliotece trafiłam jednak na zbiór jej opowiadań, zupełnie nie do dzieci skierowany.

W "Pomiędzy" znajdziecie króciutkie opowiadania. Napisane prostym językiem, bardzo obiektywnie sytuacje z życia różnych ludzi. Niektóre zupełnie zwyczajne, obrazy relacji. Ale...