„Hare Moon” wpadło w moje ręce raczej nie przypadkowo. „Las zębów i rąk” oraz „Śmiercionośne fale” autorstwa Carrie Ryan wydane w Polsce przez Papierowy Księżyc to bardzo udane części trylogii. Zyskały one moje uznanie i nie muszę ukrywać, że wręcz mnie oczarowały. Świetny pomysł na fabułę, fantastyczne stopniowanie napięcia i zaskakujące elementy układanki idealnie sprawdziły się w tych apokaliptycznych klimatach, w których - pomimo obecnej upiorności i wszechogarniającego strachu - się rozkochałam. Nie powinien więc nikogo dziwić fakt, że kiedy dowiedziałam się o krótkim opowiadaniu stworzonym przez Carrie Ryan stanowiącym niejako przedmowę do trylogii, niezwłocznie wybrałam się na poszukiwania. Niestety zawiodłam się. „Hare Moon” liczy zaledwie czterdzieści stron. To o co najmniej dwieście za mało.

Przedstawiona przez autorkę historia opowiedziana jest ty razem z punktu widzenia Siostry Tabithy. To pierwszy element zaskoczenia, o jaki pokusiła się autorka. Przyznam, że to zabieg bardzo udany i jakże fascynujący. Czytelnikom trylogii Siostra na pewno jest dobrze znana. Tutaj jej postać jawi się w totalnie innych barwach. Widzimy ją jako młodą dziewczynę podróżującą ścieżkami poza siatką i odkrywającą nieznany, niebezpieczny świat. Carrie Ryan w niewiarygodnie interesujący sposób na łamach jedynie czterdziestu stron buduje postać Siostry w ogromnej mierze koncentrując się na jej przemianie. Okazuje się bowiem, że Tabitha posiadała kiedyś uczucia, odczuwała emocje i dokonywała trudnych wyborów. Co więcej, kiedyś i ona zaznała w życiu szczęścia. Sytuacje, których doświadczyła i w których brała udział oraz decyzje, które musiała podjąć, kierując się głownie dobrem ogółu doprowadziły do ukształtowania jej charakteru znanemu nam z pierwszego tomu trylogii. Wielkie brawa dla Carrie Ryan – udało jej się pomieścić tak skomplikowany obraz osoby na tak małej przestrzeni.

Świat, w którym znajdziemy się w „Hare Moon” to świat ograniczający się do niewielkiej wioski usytuowanej w środku lasu, osady otoczonej siatką. Siatka to swoisty mur strzegący mieszkańców wioski przed błąkającymi się po lesie zombi.

„Hare Moon” to krótkie opowiadanie, które z miłą chęcią ujrzałabym w wersji rozszerzonej, traktujące o niespełnionej miłości i poświęceniu. To historia o dziewczynie, która nade wszystko wierzy, że zdoła ocalić swoją wioskę i jej mieszkańców i bez większych wątpliwości stawia ich dobro na pierwszym miejscu. To także opowieść o niesamowitej transformacji, do jakiej zmusiła Tabithę sytuacja. Dokonany przez nią wybór jest godny pochwały i niewątpliwie stawia ją w kompletnie innym świetle.

Żałuję jedynie, że „Hare Moon” to króciutkie opowiadanie, bo czyta się je znakomicie i chce się go więcej. Niełatwa miłość, szokujące odkrycia, ogromne poświęcenie – tego w “Hare Moon” nie zabraknie. To tytuł, który fanom trylogii nie powinien pozostać obcy. Cieszę się, że miałam okazję ponownie wkroczyć do mrocznego lasu. I już teraz z niecierpliwością wyczekuję na trzecią część trylogii, której wstępną premierę notuje się na 21 sierpnia 2013 roku. Na szczęście, to już tuż, tuż.

„Hare Moon” wpadło w moje ręce raczej nie przypadkowo. „Las zębów i rąk” oraz „Śmiercionośne fale” autorstwa Carrie Ryan wydane w Polsce przez Papierowy Księżyc to bardzo udane części trylogii. Zyskały one moje uznanie i nie muszę ukrywać, że wręcz mnie oczarowały. Świetny pomysł na fabułę, fantastyczne stopniowanie napięcia i zaskakujące elementy układanki idealnie...