To moje drugie podejście do "Mistrza i Małgorzaty". Pierwsze było jakoś na początku studiów, poddałem się na koniec I części. Po prostu nie mogłem tego uczytać.
Podejście numer dwa po 12 latach. Zawziąłem się. To klasyka w końcu. Słuchałem i słuchałem audiobooka w fenomenalny sposób czytanego przez Wiktora Zborowskiego. Zborowski jako lektor jest genialny. Poważnie. To jeden z najlepszych audiobooków jakie słuchałem - jeśli chodzi o robotę wykonaną przez lektora.
Sama książka jest nużąca. Potwornie, nieprawdopodobnie, permanentnie nużąca. Bułchakow ciągle wpada w jakieś dygresje i zamęcza czytelnika jakimiś pierdołami, które dla fabuły mają - w najlepszym wypadku - bardzo marginalnie znacznie. Pierwsza połowa książki to 3 rozdziały o Jezusie i 14 czy 15 luźno ze sobą powiązanych nowelek, z których każda jedna ma dokładnie taką samą fabułę: kolejny homo sovieticus spotyka Szatana lub jego sługi i kończy w psychiatryku/na Milicji/w Jałcie. Czternaście razy to samo, a wszystko kraszone zwrotem "diabli wiedzą" odmienionym przez wszystkie możliwe przypadki. Cały czas człowiek zadaje sobie pytanie: o co w tym wszystkim chodzi? Gdzie sens? Po co? Potem w drugiej części przez chwilę akcja robi się ciekawsza, by potem... z powrotem utonąć w jakiś dygresjach i pierdołach.
Może jestem jakiś ograniczony, ale ta książka kompletnie do mnie nie trafiła. I czy wspominałem, że jest potwornie nużąca? Fakt, że zmęczyłem ją do końca ogłaszam największym sukcesem mojej silnej woli AD 2017.

To moje drugie podejście do "Mistrza i Małgorzaty". Pierwsze było jakoś na początku studiów, poddałem się na koniec I części. Po prostu nie mogłem tego uczytać.
Podejście numer dwa po 12 latach. Zawziąłem się. To klasyka w końcu. Słuchałem i słuchałem audiobooka w fenomenalny sposób czytanego przez Wiktora Zborowskiego. Zborowski jako lektor jest genialny. Poważnie. To...