Niby zwykła rzecz, książka o pracy polskiego misjonarza w Ameryce Południowej. Lecz ci, którzy są takiego zdania, powinni ją mieć zadaną jako lekturę obowiązkową. Niesamowicie realistycznie napisana, w krótkich “żołnierskich słowach” relacjonująca historie z życia księdza. Pokazuje, że życie misjonarza nie jest usłane różami. Jeśli chce jeść, musi sobie coś upolować. Mieszka niemalże w równie prymitywnych warunkach jak ludzie, którym głosi wiarę w Chrystusa. Opowieści są niedługie, lecz niosą w sobie wiele treści. Można je traktować dosłownie jako zabawne lub poważne dykteryjki, które, niczym za czasów Krasickiego, mają za zadanie “uczyć bawiąc”. Lecz ich niezwykła poetyckość i ogrom refleksji sprawia, że lektura zmusza nas do dłuższej kontemplacji. Przykładem niech będzie ten fragment: “Cichutko mija dzień kolejny. Łódź mego życia płynie w dal. Nad łodzią myśli jak obłoki ramieniem swym przesuwa wiatr”.Widzimy codzienne zmagania człowieka w jego wędrówce ku Bogu, obserwujemy jak nie tylko naucza, ale również przez swoje zaangażowanie w proste życiowe sprawy, zaraża innych wiarą. Towarzyszymy głównemu bohaterowi w naprawie dachu na plebanii, w kładzeniu posadzki w kościele, w autobusie przemytników, w jego konnych wędrówkach po dżungli. Autor nie obawia się opowiedzieć o momentach zwątpienia, trudnych chwilach w życiu misjonarza, ale zawsze są to historie pełne wiary w słuszność obranej drogi. Jedynym słabym ogniwem są niektóre wiersze. Czasami zbyt przypominają twórczość z uczniowskiego sztambucha.

Niby zwykła rzecz, książka o pracy polskiego misjonarza w Ameryce Południowej. Lecz ci, którzy są takiego zdania, powinni ją mieć zadaną jako lekturę obowiązkową. Niesamowicie realistycznie napisana, w krótkich “żołnierskich słowach” relacjonująca historie z życia księdza. Pokazuje, że życie misjonarza nie jest usłane różami. Jeśli chce jeść, musi sobie coś upolować....