Wiadomym jest, że kiedy ktoś zostaje skrzywdzony do żywego, przez osobę której ufał i która była dla niego najważniejszą na świecie, ciężko potem mu na nowo odkryć w sobie takie uczucie i ponownie oddać swoje serce drugiej osobie. W takim przypadku podchodzi się do uczuć z rezerwą. Nie podejmuje się pochopnych decyzji, bo przecież "znowu może być tak samo, znowu może się nie udać". Są pewne obawy, ale czy nie warto? Przecież miłość jest czymś pięknym i prawdziwym, lecz tak ciężkim do znalezienia w dzisiejszych czasach, gdzie to słowa typu "Kocham Cię" wyraża się na banalne sposoby, dzięki którym tracą one swoją wartość i siłę. Kiedyś znalazłam bardzo fajny cytat, przyznam szczerze, że nie wiem skąd pochodzi. Czy może z jakiejś piosenki, książki czy to zwykła...a raczej niezwykła sentencja. Niemniej jednak urzekła mnie swoją prostotą i dobitnym przekazem:

"Są pewne słowa, z wypowiedzeniem których warto poczekać , ponieważ mają one wielką siłę… a wypowiadane raz po raz tracą ją..."

Smak Hiszpańskich pomarańczy zawiera trzy zupełnie różne historie trzech kobiet, których życie nie zostało usiane różami. Każda z nich ma za sobą nieudane związki i każda z nich była zdradzana przez swojego męża, czy też narzeczonego. Czy znajdą w sobie siłę i wiarę w kolejny związek? Czy miłość przezwycięży strach i żal?

Smak Hiszpańskich pomarańczy to lektura lekka i przyjemna. Poprawiająca nastrój i w sam raz na deszczowy i zimny wieczór. Lektura przy której można się odprężyć i przenieść się w świat pełen głębokich uczuć. Wszystkie trzy opowiadania są do siebie bardzo podobne względem wątków się w nich przewijających. Jak już wspomniałam, każda z bohaterek ma za sobą nieudany związek i pragnie pewnych zmian. Zmiany u każdej z nich się pojawiają z wielkim... można by rzec hukiem. Czytając pierwsze opowiadanie o Lily i Santiago targały mną różne uczucia, poprzez swego rodzaju żal, kiedy to szkoda mi było Lily. Wiele przeszła, a i Santiago jej niczego nie ułatwiał. Ich ciągłe przekomarzanie się sprawiało, że uśmiechałam się podczas lektury. Na koniec zaś byłam rozmarzona.
Jeżeli chodzi o historię Carrie i Santosa? Miałam z nich ubaw od początku. Bardzo fajna i barwna para. Santos ujął nie tylko Carrie swoim podejściem do dzieci, ale również i mnie. Rodzące się między nimi uczucie było bardzo zmysłowo opisane i również sprawiło, że można się było rozmarzyć po skończeniu tej opowieści. Te dwie historie podobały mi się najbardziej, ale nie mogę powiedzieć, że ostatnia Tylko w Madrycie nie podobała mi się wcale. Byłoby to straszne kłamstwo, ponieważ urzekł mnie opis księcia. Twardego i nieugiętego "przeciwnika" miłości. Jego, życie nie zostało usłane różami przez co mógł mieć podejście takie, a nie inne. Javier Herrera to taki typ mężczyzny, którego większość kobiet pragnęłaby "oswoić". Podoba mi się kreacja tego bohatera jak również samej jego wybranki Grace.

Wszystkie powyższe historie toczą się w pięknej Hiszpanii i wszystkie są, jak się nietrudno spostrzec o gorącej miłości. Mnie osobiście wszystkie one urzekły. Każda z postaci mi się bardzo podobała. Mężczyźni odznaczali się twardą osobowością, kobiety wiedziały czego chciały, a same historie pozwoliły odpocząć od codzienności. Dzięki nim mogłam sobie pozwolić na chwilę zapomnienia.
Język jakim posługują się autorki jest bardzo lekki i wyśmienicie się dzięki temu czyta książkę. Opisy uczuć są fajnie opisane co pozwala wczuć się w postaci z nienaganną łatwością. Książka to, że tak powiem typowy romans, więc głównie polecam ją kobietom, ale nie mówię, że i w męskim gronie nie zdobędzie ona plusów.

Dziękuję bardzo za to, że miałam tą przyjemność rozkoszować się Smakiem Hiszpańskich pomarańczy, do których "skosztowania" z pewnością nie raz jeszcze wrócę. Książka bardzo mi się podobała, a czytanie o tak pięknie opisanej miłości chyba każdemu sprawi przyjemność. Ja sama świetnie się podczas jej czytania bawiłam i życzę tego innym.

Wiadomym jest, że kiedy ktoś zostaje skrzywdzony do żywego, przez osobę której ufał i która była dla niego najważniejszą na świecie, ciężko potem mu na nowo odkryć w sobie takie uczucie i ponownie oddać swoje serce drugiej osobie. W takim przypadku podchodzi się do uczuć z rezerwą. Nie podejmuje się pochopnych decyzji, bo przecież "znowu może być tak samo, znowu może się...