Niemcy, połowa XVII stulecia. Felczerka Magdalena wraz z mężem Erickiem i córką Carlottą wiodą szczęśliwy żywot w dużym, pięknym domu. Erick jest frankfurckim kupcem, a Carlotta, za sprawą zamiłowania do leczenia, zdaje się podążać śladami matki. Wszystko układa się dobrze do czasu, gdy Magdalena odkrywa niepokojące fakty z życia swoich przodków. Okazuje się, że jej ojciec nie był prostym żołnierzem, lecz spadkobiercą handlarzy bursztynem z Königsbergu. W dodatku w intrygi, które pozbawiły go majątku, zamieszana była rodzina Ericka…

Kiedy Erick przepada bez wieści staje się jasne, że kryje się za tym jakaś tajemnica. W końcu w drzwiach domu Magdaleny stają wierzyciele. Nasza bohaterka wraz z córką wyrusza w długą i niebezpieczną podróż przez cały kraj. Pragnie odnaleźć nie tylko męża, ale i prawdę o swoich krewnych.

„Złoto czarownic” stanowi dalszą część historii zapoczątkowanej w „Kobiecie z bursztynowym amuletem”. Tym razem Heidi Rehn, niemiecka pisarka i dziennikarka, przenosi nas w okres tuż po zakończeniu wojny trzydziestoletniej. Jak na powieść historyczną wypada, autorka dużo miejsca poświęciła temu, by dobrze oddać specyfikę opisywanej epoki. Do największych zalet jej stylu należy obrazowość, z jaką prowadzi nas przez Europę XVII wieku. A był to świat prężnie rozwijający się, pędzący w przyszłość dzięki rozwojowi handlu i techniki. Z drugiej jednak strony mentalność ludzka wciąż naznaczona była średniowieczem, co chyba najbardziej uwidacznia się w przesądach i zabobonach dotyczących umiejętności leczniczych kobiet, za które wciąż jeszcze posądzało się je o konszachty z diabłem. Z tym musi borykać się i Magdalena. Dochodzi nawet do tego, że własny mąż podejrzewa ją o nieczyste zamiary…

Ciekawe tło historyczne to jednakże nie wszystko. Powieści Heidi Rehn zabrakło oryginalności, która pozwoliłaby wyróżnić ją spośród tysięcy podobnych. Historia lubi się powtarzać, niestety. Bohaterowie również wypadają nieco blado. Mimo iż Magdalena należy do tego typu postaci, którym się kibicuje i z którymi można się zaprzyjaźnić, to nie sposób nie dostrzec licznych niespójności w jej charakterze i postępowaniu. Dla przykładu, niemal bezustannie zastanawiałam się, cóż takiego ta biedna niewiasta widzi w irytującym, humorzastym i nieprzystępnym Ericku. Szczerze współczułam jej, jednocześnie zdając sobie sprawę, że te kilka wieków temu świat rządził się nieco innymi, o wiele bardziej okrutnymi prawami. Na plus zaliczyć można interesujące i realistyczne opisy zabiegów medycznych, momentami przyprawiające o gęsią skórkę i wywołujące powtarzającą się refleksję: chwała Bogu za znieczulenie!

Pomijając niedociągnięcia, powieść sprawia dość pozytywne wrażenie. Jej atutem jest fakt, że – mimo iż stanowi kontynuację – broni się jako całość. Heidi Rehn daleko do mistrzyń gatunku, ale z pewnością i ona znajdzie swoich wiernych fanów.

Marta Gęsigóra