Nieraz oglądałam "Białego Kła" i z tego co pamiętam, film dość znacząco różni się od książki. Mimo tego czytanie lektury szło szybko i z wyraźną przyjemnością, nie wpłynęło to na mój pozytywny odbiór utworu.

Powieść dzieli się na pięć części. Pierwsza opowiada o starciu dwóch mężczyzn z gromadą głodnych wilków. Druga - o rodzicach Białego Kła i pierwszych miesiącach jego życia, kiedy nie ma on jeszcze do czynienia z człowiekiem. Trzecia i czwarta - główny bohater dorasta i doznaje wiele zła ze strony ludzi i psów, przez co staje się nieufny i niebezpieczny. Piąta - Biały Kieł poznaje lepszą część ludzkiej natury, przywiązuje się mocno do Weedona Scotta, zbiera rozmaite doświadczenia, które nie zawsze okazują się łatwe, a na koniec ratuje życie, samemu odnosząc obrażenia. Wszystko kończy się szczęśliwie.

Przemiana Białego Kła rzeczywiście wydaje się zbyt idealna, ale mnie to nie przeszkadza. To taka książka, że autorowi można "wybaczyć" ten zabieg. Przedstawia ona walkę dobra ze złem, gdzie nie obejdzie się bez przeszkód, ale finał jest szczęśliwy. Mało jest dialogów, dużo za to opisów, ale tak interesujących, że nawet nie odczułam braku tych rozmów. Wciągnęłam się w losy tytułowego mądrego, dzielnego i wiernego wilka z domieszką psiej krwi. Jego przyjaźń z człowiekiem jest piękna w swojej prostocie. Poza tym te opisy surowej, przerażającej Alaski-Puszczy, gdzie rządzą instynkty i wola przetrwania - dostrzegłam jej głębię, ale skupiłam się przede wszystkim na Białym Kle.

Nieraz oglądałam "Białego Kła" i z tego co pamiętam, film dość znacząco różni się od książki. Mimo tego czytanie lektury szło szybko i z wyraźną przyjemnością, nie wpłynęło to na mój pozytywny odbiór utworu.

Powieść dzieli się na pięć części. Pierwsza opowiada o starciu dwóch mężczyzn z gromadą głodnych wilków. Druga - o rodzicach Białego Kła i pierwszych miesiącach jego...