Andrew Lane po raz drugi mierzy się z postacią Sherlocka Holmesa. Konfrontacja przebiega pomyślnie jednak nie bez niewielkich zgrzytów. Zainteresowanych odsyłam również do mojej mini-recenzji pierwszego tomu, tutaj skupię się na wydarzeniach z „Czerwonej pijawki”, unikając zbędnych powtórzeń.

W tym tomie wyraźnie widać, że osobowość Sherlocka zaczyna powoli zmieniać się pod wpływem ostatnich wydarzeń jak i otaczających go ludzi. Nadal jest on uczuciowym młodzieńcem jednak sam zaczyna kwestionować zasadność takiej emocjonalności. Ponadto jak w późniejszych tekstach Doyle’a, Sherlock wypracowuje swój własny kodeks moralny, który nierzadko nie pokrywa się z literą prawa. Postać młodego detektywa prowadzona jest nienagannie. Nie mam autorowi do zarzucenia rażących uchybień. Jak można zauważyć odjąłem jedną gwiazdę w porównaniu do pierwszego tomu. Jest to czysto subiektywne odczucie. Moim zdaniem w książce było zbyt dużo akcji i widowiskowych scen. Akcja zdominowała dedukcję – a jak wiemy, ta ostatnia jest kwintesencją Sherlocka Holmesa. Intryga miała charakter międzynarodowy a Sherlock odegrał w niej znaczącą rolę, tak znaczącą że dla mnie była zbyt wzniosła. Innym może to przypaść do gustu. Jednakże w żadnym razie nie można powiedzieć, że książka jest nieciekawa czy mierna. Po prostu ma inny wydźwięk niż tom pierwszy. Lane znów raczy nas smaczkami, które rozpoznają fani twórczości Doyle'a, w postaci np. jak Holmes zainteresował się grą na skrzypcach.

Podczas czytania „Czerwonej pijawki” dotarła do mnie jeszcze jedna rzecz. Czytając opowiadania Doyle'a często Watson prowadził własne śledztwo natomiast Holmes samopas wyruszał w teren zbierać informacje. Później dochodziło do spotkania obu panów i Sherlock skrótowo opowiadał Watsonowi co robił. W książkach Lane’a mamy odwrotną sytuację, możemy śledzić poczynania młodego detektywa z pierwszej ręki, w czasie rzeczywistym. Wypełnia to niejako lukę pozostawioną przez Doyle'a i pozwala spojrzeć na prowadzone działania z innej perspektywy.

Andrew Lane po raz drugi mierzy się z postacią Sherlocka Holmesa. Konfrontacja przebiega pomyślnie jednak nie bez niewielkich zgrzytów. Zainteresowanych odsyłam również do mojej mini-recenzji pierwszego tomu, tutaj skupię się na wydarzeniach z „Czerwonej pijawki”, unikając zbędnych powtórzeń.

W tym tomie wyraźnie widać, że osobowość Sherlocka zaczyna powoli zmieniać się...