Dziś taki kraj jak Chiny kojarzy nam się głównie z tanią siłą roboczą i zalewającymi nas produktami Made in China. Odnoszę wrażenie, że zainteresowanie kulturą chińską nie jest popularne. Jeżeli już interesujemy się Japonią – wielu ludzi pociąga magiczna otoczka związana z gejszami, jeszcze inni zaczytują się w książkach Murakamiego. A Chiny? Mam poczucie, że są odległym światem o którym niewiele się mówi i mało się nim interesuje.
Tymczasem w zeszłym tygodniu trafiła do mnie książka zatytułowana Serce tygtysicy. Szczerze mówiąc zastanawiałam się dłuższą chwilę czy po nią sięgnąć, ponieważ miałam obawy, że okaże się bardzo podobna do książek tego typu i mi się nie spodoba. Przyznam się, że książka faktycznie ma aurę podobną do Białej masajki czy Ponieważ byłam księżną. Jednak trudno się temu dziwić, bo to kolejna książka, której fabuła osadzona jest w egzotycznym jak dla mnie miejscu i porusza tematykę, która jest mi obca. I mimo to, że dostrzegałam pewne podobieństwo do tego typu książek, to wybaczyłam tej powieści ten mały (jak dla mnie minus).
Dlaczego?
Otóż Aisling Juanjuan Shen opowiedziała mi (i wielu innym czytelnikom) swoją własną historię. Często współczułam tej młodej dziewczynie z książki, razem z nią stresowałam się i przeżywałam rozterki. Bardzo kibicowałam młodej Juanjuan, bo tak naprawdę zobaczyłam w niej jakąś cząstkę siebie – tą, która wciąż stara się znaleźć swoje miejsce w życiu.
W Sercu tygrysicy odczytałam dla siebie przesłanie dotyczące tego, że szczęściu trzeba pomagać i nie poddawać się mimo napotykanych trudności. Życie nie jest łatwe i nikt nie obiecywał, że takie będzie, ale warto mieć marzenia i dążyć do ich realizacji. Właściwie jestem świeżo po przeczytaniu powyższej książki i być może to co teraz napiszę jest w pewien sposób naiwne, ale czuję się poniekąd zmotywowana do zmieniania swojego życia na lepsze.
Sama powieść może nie jest jakimś wybitnym dziełem, ale moim zdaniem należy do tego rodzaju powieści, które można przeczytać jednym tchem podczas jednego lub dwóch wieczorów. Ja przeczytałam ją z przyjemnością:).

Dziś taki kraj jak Chiny kojarzy nam się głównie z tanią siłą roboczą i zalewającymi nas produktami Made in China. Odnoszę wrażenie, że zainteresowanie kulturą chińską nie jest popularne. Jeżeli już interesujemy się Japonią – wielu ludzi pociąga magiczna otoczka związana z gejszami, jeszcze inni zaczytują się w książkach Murakamiego. A Chiny? Mam poczucie, że są odległym...