5/10 – PRZECIĘTNY

Thomas Ligotti uznawany jest za mistrza krótkiej formy w odmianie horroru zwanej weird fiction. Porównywany do klasyków gatunku Lovecrafta oraz Poego jest zdobywcą wielu prestiżowych nagród oraz wyróżnień w kategorii powieści grozy. Niniejsza książka to zbiór najbardziej znanych opowiadań tego autora. Zapraszając czytelnika do „Teatro Grottesco”, Ligotti przedstawia mu własną wizję świata. Świata pełnego dziwadeł i niezwykłych osobliwości.

Jak można wystawić ocenę „przeciętna” książce, która z tradycyjnie pojmowaną przeciętnością nie ma absolutnie nic wspólnego? Ano można, bowiem „Teatro Grottesco” to jedno z tych dzieł, które jest (przynajmniej dla mnie) niezwykle ciężko poddać jakiejkolwiek ocenie. Przede wszystkim jest to utwór skutecznie wymykający się wszelakim standardom, łączący ze sobą swoistą rozprawę filozoficzną z dość specyficznym typem literatury grozy, ukazującej zakorzeniony głęboko w podświadomości koszmar egzystencji. Tematyka zawartych w tym tomie tekstów oscyluje wokół różnorakich fobii oraz urojeń wynikających z paranoicznego strachu przed nieświadomością własnego bytu, podsycaną dodatkowo nihilistycznym i depresyjnym klimatem. Ligotti tworzy pełen dziwnych miejsc i postaci oniryczny świat, który opiera się na dość osobliwych regułach. Muszę przyznać, że nie wszystkie opowiadania znajdujące się w tej książce do mnie przemawiają, niektóre z nich czytałem dwukrotnie, mimo to nadal ich treść jest dla mnie nazbyt abstrakcyjna. Być może powodem tego jest fakt, że w przeciwieństwie do autora nie cierpię na żadne stany lękowe, a może po prostu mój poziom wrażliwości nie jest aż tak wysublimowany (biorę też pod uwagę możliwość, że jestem po prostu za głupi). Tak czy owak teksty zawarte w „Teatro Grottesco” oceniam bardzo różnie – od tych przepełnionych pseudofilozoficznym bełkotem, przez co zupełnie dla mnie niezrozumiałych, poprzez całkiem przeciętne, a skończywszy na sugestywnych i mocno działających na wyobraźnię. Najbardziej przypadły mi do gustu napisane w "kafkowskim" stylu opowiadania mówiące o koszmarze człowieka wtłoczonego w tryby biurokratyczno-korporacyjnej machiny, gdzie ludzie przedstawieni są jako marionetki sterowane przez bliżej nieokreślone byty. Ogólną ocenę tekstów podwyższa warsztat pisarski Ligottiego, któremu nie można wiele zarzucić. Autor posługuje się finezyjnym słownictwem, bardzo zgrabnie łącząc poszczególne wyrazy w płynne zdania – inna sprawa, że problem z ich zrozumieniem może wystąpić w samej treści utworów.

„Teatro Grottesco” na pewno nie jest książką przeznaczoną dla masowego odbiorcy. Dość ciężka w odbiorze, ze specyficznym klimatem, pełna filozoficznych rozważań natury egzystencjalnej nie każdemu przypadnie do gustu. Nie da się więc ukryć, że twórczość Ligottiego jest projektem niszowym, który może się spodobać raczej tylko wąskiej grupie odbiorców. Jeżeli szukacie w horrorze czegoś nowego i oryginalnego, jesteście fanami prozy Lovecrafta, Poego i Kafki, nie są wam straszne rozprawy filozoficzne, to kto wie, może właśnie należycie do tej grupy ludzi.

OCENY POSZCZEGÓLNYCH UTWORÓW:
„Czystość” – 5/10 (przeciętna)
„Zarządca miasta” – 8/10 (rewelacyjna)
„Dziwowisko i inne opowiadania” – 3/10 (słaba)
„Marionetka błazna” – 4/10 (może być)
„Czerwona wieża” – 4/10 (może być)
„Motywy moich działań odwetowych” – 7/10 (bardzo dobra)
„Nasz tymczasowy nadzorca” – 7/10 (bardzo dobra)
„W obcym mieście na obcej ziemi” – 5/10 (przeciętna)
„Teatro Grottesco” – 5/10 (przeciętna)
„Lunaparki przy stacjach benzynowych” – 5/10 (przeciętna)
„Bungalow” – 6/10 (dobra)
„Severini” – 4/10 (może być)
„Cień, ciemność” – 3/10 (słaba)

5/10 – PRZECIĘTNY

Thomas Ligotti uznawany jest za mistrza krótkiej formy w odmianie horroru zwanej weird fiction. Porównywany do klasyków gatunku Lovecrafta oraz Poego jest zdobywcą wielu prestiżowych nagród oraz wyróżnień w kategorii powieści grozy. Niniejsza książka to zbiór najbardziej znanych opowiadań tego autora. Zapraszając czytelnika do „Teatro Grottesco”, Ligotti...