Autor postanowił zerwać z zasadą „siedź w kącie, znajdą cię”, która zdominowała jego młodzieńcze lata i sprawiła, iż wiele okazji przeszło mu koło nosa, czego teraz żałuje na kartach swojej autobiografii. Aby być pewnym, że jego dokonania artystyczne nie przepadną w odmętach dziejów i nie zostaną zapomniane opublikował je osobiście, nie czekając aż zrobią to inni. Czyżby się wreszcie nauczył, że nie warto liczyć na to, że cię zauważą i docenią, jeśli się o to nie postarasz? Książka przybliża lata współpracy autora z kabaretem Piwnicy pod Baranami. W przyjemnym gawędziarskim stylu opisuje występujących razem z nim artystów. Portretuje między innymi Andrzeja Pacułę, Wiesława Dymnego, Piotra Skrzyneckiego, Zbigniewa Wodeckiego, Marka Grechutę, Andrzeja Warchała, ale również ludzi sceny, którzy trafili do kabaretu już wtedy, gdy pan Kowalczyk się z nim rozstał, takich jak Grzegorz Turnau czy Jacek Wójcicki. Książka pełna anegdot a zarazem sentymentu do ludzi, którzy odeszli i do wysokiej klasy piosenki literackiej jakiej obecnie próżno szukać. Autor, pomimo rozstania z kabaretem, cały czas śledzi jego losy i docenia pracę Marka Pacuły jako reżysera kolejnych spektakli. Druga część książki to różnorodne teksty. Większość z nich była przedstawiana na scenie kabaretu przez autora. Możemy sami sprawdzić jaki rodzaj dowcipu serwował widzom i ocenić na ile nam się podoba. Po przeczytaniu tej książki mam pewną teorię wyjaśniającą dlaczego autor porzucił Piwnicę pod Baranami. Po prostu skończyły mu się pomysły na nowe satyryczne teksty, fraszki czy też aforyzmy. Widać to choćby po noweli filmowej zamieszczonej w książce. Są w niej te same złote myśli, z którymi zapoznaliśmy się wcześniej w autobiografii oraz w rozdziale „Fraszki, satyry, bajki”.

Autor postanowił zerwać z zasadą „siedź w kącie, znajdą cię”, która zdominowała jego młodzieńcze lata i sprawiła, iż wiele okazji przeszło mu koło nosa, czego teraz żałuje na kartach swojej autobiografii. Aby być pewnym, że jego dokonania artystyczne nie przepadną w odmętach dziejów i nie zostaną zapomniane opublikował je osobiście, nie czekając aż zrobią to inni. Czyżby...