W lekturze przeszkadza przede wszystkim dotkliwe poczucie, że czytamy szkolne wypracowanie. To jedna z cech, które mnie szczególnie rażą w książkach – kiedy autor lub autorka czuje, że musi zadowolić swoją polonistkę, która przez wszystkie lata szkoły wypisywała czerwonym długopisem na marginesie, że „za mało epitetów” i że „brak opisów”, więc dosztukowuje w losowych miejscach przypadkowe przymiotniki, które ani dla akcji nie mają znaczenia, ani dla nastroju, za to dla rytmu narracji są rujnujące. Nie jest tego bardzo dużo (tzn. znam książki, gdzie jest tego więcej), ale te przypadki, które są, boleśnie nie dają się zignorować.

Nie przekonuje mnie spora część dialogów. Wydają się sztuczne. Zwykle kiedy skorumpowany macho mówi językiem młodej pisarki, okoliczność ta jest podkreślona jako ewenement. Czyżby debiutująca autorka była aż tak wyrafinowana, by na taką stylizację zdecydować się świadomie i ją przemilczeć? Nie wiem też, czy imiona dwóch bohaterek miały być aż arturiańskie, czy tylko pretensjonalne, w każdym razie to drugie się udało.

Wreszcie realizacja. Białe plamy. Kiedy bohaterka wpada w „głębokie” rozważania – bo tak by wypadało, żeby choć z raz w nie wpadła – autorce starcza weny na jedną stroniczkę ogólników, z których nie wynika kompletnie nic. Mogłaby swojej bohaterce oszczędzić tej sceny, a sobie nie wyznaczać zadań, od których się sama zaraz wymiga. Czytelnik wcale nie oczekuje, że zostaną wdrożone wszystkie punkty sztampy. Choć swoją drogą postać przedstawiana jako pozytywny bohater (a przynajmniej „wyświadczająca dobrodziejstwa”) mogłaby mieć jakieś poważniejsze powody do uruchomienia znanego sobie z doświadczenia koszmaru niż „uciekanie przed tą straszną koniecznością” czy „nieprzyjęcie wyzwania”.

Kiedy zaś dotarłem do „tunelu utkanego z białego światła i huków”, w którym dwie przeciwniczki „pędziły na siebie szybciej niż cokolwiek na ziemi, jednocześnie nie zbliżając się do siebie w ogóle”, i kiedy pomyślałem, że w sferze efektów specjalnych Stefaniak zaraz zawstydzi Rowling i Wachowskich naraz, okazało się, że znowu to samo, podprowadzenie i niemoc, góra urodziła myszkę na parę wersów, do tego nieprzystającą do reszty jak fragment całkiem innej książki.

W lekturze przeszkadza przede wszystkim dotkliwe poczucie, że czytamy szkolne wypracowanie. To jedna z cech, które mnie szczególnie rażą w książkach – kiedy autor lub autorka czuje, że musi zadowolić swoją polonistkę, która przez wszystkie lata szkoły wypisywała czerwonym długopisem na marginesie, że „za mało epitetów” i że „brak opisów”, więc dosztukowuje w losowych...