Bardzo trudno mi stwierdzić po tej lekturze, co autor miał na myśli. Z pewnością przywiązany jest do ojczyzny, z pewnych rzeczy jest dumny a pewnych się wstydzi. Ale jaki był zamysł napisania tej książki - nie wiem. Całkowite nieuporządkowanie treści, skakanie z tematu na temat, z omawianej epoki historycznej do innej totalnie rozprasza czytelnika.

Wielu autorów (szczególnie publicystów) wychodzi z założenia, że wie lepiej: że lepiej zna historię, rozumie potrzeby itp. Więc sięgając po publicystyczną książkę trzeba się z tym liczyć. I ja się liczę się z tym. Ale do tej pory spotykałem się z publicystyką szukającą argumentów dla poparcia prezentowanych poglądów, posługujących się sarkazmem i kpiną w obnażaniu słabostek przeciwnych poglądów. Tu niestety tego wszystkiego brak. Autor swój punk widzenia przyjmuje za pewnik i głosi wielkość Piłsudskiego, zasługi PPS dla Polski (sic!), nieżyciowość chrześcijańskich zasad (np. zło dobrej zwyciężaj). Autor jako powód do wstydu podaje wszystko co nie jest związane z Piłsudskim. Niby chwali elekcje i budowanie demokracji ale samych budujących a więc polską szlachtę równa z błotem.

Fakt oczytania i biegłego posługiwania się cytatami, sentencjami niczego książce nie dodaje. Samo przywiązanie do ojczyzny nie jest jeszcze cnotą jeżeli oderwane jest od zdrowego rozsądku i nie jest ugruntowane w wartościach chrześcijańskich.

Bardzo trudno mi stwierdzić po tej lekturze, co autor miał na myśli. Z pewnością przywiązany jest do ojczyzny, z pewnych rzeczy jest dumny a pewnych się wstydzi. Ale jaki był zamysł napisania tej książki - nie wiem. Całkowite nieuporządkowanie treści, skakanie z tematu na temat, z omawianej epoki historycznej do innej totalnie rozprasza czytelnika.

Wielu autorów...