Zygmunt Bauman i jego koncepcja płynnej nowoczesności nie jest dla mnie nowością. Zanim przeczytałam "Sztukę życia", znałam już jego poglądy z dzieł takich jak: "Ponowoczesność jako źródło cierpień" czy "Płynna nowoczesność". Nie było zatem zbyt wielu rzeczy, które mnie zaskoczyły, bo Bauman generalnie powtarza koncept płynnego życia, płynnej rzeczywistości. Jednak Bauman chyba bardziej niż w innych książkach skupia się tutaj na jednostce i tym co czyni nasze życie szczęśliwym.
Dwie rzeczy bardzo zapadły mi w pamięć - cytat z Thomasa Hardyego, który oświadczał, że "losem człowieka jest jego charakter" oraz rozważania Baumana o miłości.
Nie chcę analizować koncepcji Baumana o "płynnej nowoczesności", bo aż nadto znajduję wokół siebie przykładów potwierdzających jego teorię. W "Sztuce życia" Bauman, po pierwsze, stara się dotrzeć do źródła naszej szczęśliwości, a po drugie, rozważa jak ta płynna rzeczywistość wpłynęła na nasze pojmowanie szczęścia i budowanie relacji z innymi.
Bardzo ważna analiza moim zdaniem. Jednak czy Bauman daje jakiąś jednoznaczną odpowiedź - raczej nie. Jak zwykle szczęścia musimy szukać sami.

"(...) miłości się nie znajduje; na miłość się nie trafia; miłość to nie jest "objet trouve", to nie "ready-made". Miłość jest czymś, co należy stwarzać i odtwarzać każdego dnia, o każdej porze na nowo i od podstaw; miłość jest czymś, co należy nieustannie wskrzeszać i potwierdzać, otaczać niesłabnącą troską i uwagą".

Zygmunt Bauman i jego koncepcja płynnej nowoczesności nie jest dla mnie nowością. Zanim przeczytałam "Sztukę życia", znałam już jego poglądy z dzieł takich jak: "Ponowoczesność jako źródło cierpień" czy "Płynna nowoczesność". Nie było zatem zbyt wielu rzeczy, które mnie zaskoczyły, bo Bauman generalnie powtarza koncept płynnego życia, płynnej rzeczywistości. Jednak Bauman...