Książkę tę otrzymałam dwa dni po premierze i natychmiast zaczęłam ją czytać, umierając z niepewności, czego mogę się spodziewać. Mogłabym pochłonąć ją od razu, ale na dobrą sprawę nie chciałam tego robić, ponieważ im szybciej bym ją skończyła, tym dłużej musiałabym czekać na ostatnią część. Boże, i tak wydaje się, że ostatnia książka ukaże się za miliony lat. Tak czy inaczej – czytając „Miasto Upadłych Aniołów” czułam lekki niedosyt, tak jakby nie zachwyciło mnie w równej mierze, co trzy pierwsze części. Oczywiście zostawała kwestia zakończenia, bowiem przyprawiała o zawrót głowy. „Miasto Zagubionych Dusz” jest fenomenalne. Zakończenie jest bardziej znośne, ponieważ sprawy między naszą ulubioną parą w pewnej mierze się ustatkowały, ale to nie oznacza, że nie ma na co czekać. Bardzo przykro zrobiło mi się na wieść o relacjach Magnusa i Aleca. Mam nadzieję, że wszystko wróci do normy. Wciąż pozostaje wiele zagadek, może i odniesień do serii „Diabelskie maszyny”, co mnie nie pociesza, ponieważ domyślam się kogo wybierze Tessa i z pewnością mi się to nie spodoba, no ale tak to jest z książkami… Uwielbiam powieści Cassandry Clare. Ta autorka, jako jedna z nielicznych wywołuje we mnie jakiekolwiek emocje – euforię, nienawiść, strach, smutek, ból, radość. To niezwykłe. Nie mogę doczekać się kolejnych części każdej z jej serii.

Książkę tę otrzymałam dwa dni po premierze i natychmiast zaczęłam ją czytać, umierając z niepewności, czego mogę się spodziewać. Mogłabym pochłonąć ją od razu, ale na dobrą sprawę nie chciałam tego robić, ponieważ im szybciej bym ją skończyła, tym dłużej musiałabym czekać na ostatnią część. Boże, i tak wydaje się, że ostatnia książka ukaże się za miliony lat. Tak czy...