To pierwsza książka cyklu Horus Heresy, która przebiła się do list bestsellerów NYT... i nie bez powodu. Tragizm sytuacji, w której znalazł się legion Magnusa po prostu ścina z nóg, a już ostatnia część książki (Prospero Lament) dla fanów warhammerowego uniwersum jest po prostu rewelacyjna, imho to jest najlepsza scena batalistyczna w HH jaką dotąd czytałem (lepiej w tych realiach jest jedynie w Helsreach i Night Lords). Największą ozdobą książki jest Azhek Arhiman z tym jego miotaniem się między lojalnością wobec prymarchy, wewnętrznymi wątpliwościami i dążnością do pomnażania wiedzy. Ponure są te jego dylematy, ponure i wspaniałe. MacNeill potwierdza, że należy do Wielkiej Trójki Black Library.
Są też mrugnięcia okiem dla hermetycznego świata gejmingowego. Najfajniejszy dotyczy pewnego kontrowersyjnego zakonu SM. W pewnym momencie książki jedna z bohaterek (spamiętywaczka Kallista) ma wizję zbliżającej się inwazji Kosmicznych Wilków na Prospero. W jej trakcie pojawia się coś jeszcze, cytuję:
"The Ravens, I see them too. The lost sons and a Raven of blood. They cry out for salvation and knowledge, but it is denied!"
No i z jakim zakonem z czterdziestego milenium nam się to kojarzy? :) Odpowiedź chyba oczywista...

To pierwsza książka cyklu Horus Heresy, która przebiła się do list bestsellerów NYT... i nie bez powodu. Tragizm sytuacji, w której znalazł się legion Magnusa po prostu ścina z nóg, a już ostatnia część książki (Prospero Lament) dla fanów warhammerowego uniwersum jest po prostu rewelacyjna, imho to jest najlepsza scena batalistyczna w HH jaką dotąd czytałem (lepiej w tych...