Niemal zupełnie bez echa przemija wiele książek współczesnych polskich autorów, co mogłoby sugerować, że mało takich się pisze, jeśli nie śledzi się tego jakoś bardziej wnikliwie - nic chyba bardziej mylnego. Pisanie książek w tym kraju ma się jednak wg. mnie dobrze, z tym że tylko o niektórych się mówi. Krzyczy o nich Internet i telewizje ze słowem „kultura” w nazwie, rzekomo mamy podane na tacy to co warto przeczytać, ale czy na pewno ta promowana mocno lektura jest dla każdego? Czy tylko znikoma jej część, a reszta kierowana jest do konkretnego grona odbiorców - dla krytyków, dla wzbogacenia o coś nowego
dotychczasowego dorobku autora itp., i niekoniecznie zwyczajny czytelnik to ten, który powinien po takie często okrzyczane, zareklamowane mocno dzieło sięgać, po niektóre na pewno, ale z autopsji mi wiadomo, że wiele z nich poza dobrą prasą niczym nie zachwyca. Trudny złożony język, nieznana powszechnie terminologia itp.
Jednak i książka przystępna napisana dla szerokiego odbiorcy wciąż występuje w naturze, ma się całkiem dobrze i ciągle się taka tworzy, jest niestety słabo promowana i czytelnik po nią nie sięga lub rzadko sięga. Stoi gdzieś na półkach i trzeba jej szukać, a po drodze można natknąć i potknąć się o skomplikowane dzieła, i zniechęcić. Wdrażanie wyrazów trudnych jak zauważyłem jest obecnie „trendy”, i jeśli czytelnik nie ma paru fakultetów i nie odgrzebuje wiedzy na bieżąco, to będzie katował taką lekturę ze słownikiem wyrazów trudnych i sformułowań niezrozumiałych. Tak, ale jak napisałem powyżej nie jest źle z tą książką, która dla każdego będzie książką przystępną i przyjazną, w której autor nie daje popisu znajomości mowy nader skomplikowanej pokazując w ten sposób części potencjalnych odbiorców środkowy palec i twz. gest obywatela K.
W przypadku tej książki autor tego nie czyni - dlaczego? - nie wiem - widocznie tak założył i tym samym daruje czytelnikowi książkę przystępną bez intelektualnych pułapek, ale nie pozbawioną głębszych przemyśleń, z którą łatwo się zaprzyjaźnić, i z której na pewno można się czegoś nauczyć gdyż słowo wzbogacone jest o jakąś wartość.
Rękawica kolory khaki to chyba książka dla każdego. Dobra książka napisana przystępnym językiem jest lepsza od dobrej napisanej językiem skomplikowanym, nie pozbawiona humoru lektura którą można chyba skonsumować w dwa - trzy wieczory, ale można dozować i 176 stron na pewno wystarczy także na dłużej.
Na całość składa się zbiór dziesięciu opowiadań, niektóre z nich są ze sobą lekko powiązane - przenikają się wspomnieniami i skojarzeniami bohatera, które zazwyczaj okazują się mylne, to co je łączy często okazuje się pozorne i zamieszkuje tylko umysł bohatera. Inaczej mają się trzy opowiadania o tematyce koszarowej, choć o ile w przypadku dwóch jest tak, to trzecie dotyczące tytułowej rękawicy i tak zatytułowane, można domniemywać iż jest historią, która wydarzyła się gdzieś po drodze w tle - na przestrzeni pomiędzy opowiadaniami „Kapitan Wójcik” i „Wino kobiety i śpiew” - dwoma pozostałymi o tematyce koszarowej. To opowiadanie „Rękawica koloru khaki” też zamyka książkę, a autor wędruje w czasie i najprościej ujmując czyni krótkie podsumowanie odn. swej dotychczasowej twórczości na tle jakiejś przygody, ale przygoda ta bynajmniej nie z cudnej bajki wyjęta, a z paskudnych realiów ma finał?
Bohater dzieli się pewnymi mądrościami, o które sam staje się bogatszy w nurcie akcji np. jak w prosty sposób sprawdzić czy jest się zakochanym - no jeśli jest się mężczyzną, ale też przestrzega - np. uważaj na gratis z apteki - niektóre dodają do zakupów prezenty, czasem jest to np. herbata ziołowa, ale czasem idąc tym tropem można wypić napar z prezerwatywy o smaku np. mięty.
Ostrożnie z bezinteresownością by nie uznali cię za księdza, bo jeszcze ci każą mszę odprawić, a potem jeszcze możesz o tym w gazecie przeczytać, a dodatkiem kryminałem z tekstu wiało będzie.
Jeśli po piwie coś ci nie wychodzi, to znaczy, że jak nic w twoim barze jest spory zapas bromu. No i jeśli możesz, i ci wolno, to podtrzymuj jedną starą tradycje - po prostu czasem pójdź i się upij w towarzystwie, bo nic tak nie integruje.
Dziesięć opowiadań następujących po „Słówku od autora”, to: Romantyczność; BHP; Pustka; Brom; Kapitan Wójcik; Dawno temu na składzie opałowym; Prezent od apteki; Kredyt na żula; Wino, kobiety i śpiew; Rękawica koloru khaki.
Opowiadania są trochę jak z życia wyjęte i chyba wszystko co zostało w nich zawarte mogłyby się wydarzyć, a niektórzy z uśmiechem lub z czymś mu przeciwstawnym na pewno odnajdą analogię do własnych przeżyć tak jakby ktoś ich wspomnienia opisał - ja znalazłem dwie takie sytuacje i chyba się uśmiechnąłem, ale też było mi głupio, bo jakby ktoś to o mnie wiedział, to co sam niechętnie z zawstydzeniem lub smutkiem wspominam.
Krocząc poprzez treść odczuwa (subiektywne wrażenie) się nieuchronność tęsknoty - nie tyle przemijania, co tęsknoty która jest już konsekwencją tegoż, wiadomo że nastąpi i tu już ona po prostu jest. Częsty jest żart na dobrym i zrozumiałym poziomie, niekiedy razi będąc ugrzeczniony, ale kiedy indziej żarzy się nieprzyzwoicie i nie przygasa, aż do wypełnienia zadania.
Lekka, zrozumiała lektura podlana humorem, która przemyca nieco mądrości uniwersalnej i skłania do refleksji z tym, że jakby głównie i przede wszystkim skłania do niej samego bohatera.
Czy książka przemówi do pokolenia, które osobiście pozwalam sobie zwać „non stop online” - tego nie wiem, osobiście w dogadaniu się z tym pokoleniem mam spore problemy, jest to wg. mnie uproszczone pokolenie „trendy”. Rękawicy koloru khaki nie nazwałbym lekturą „trendy”, tylko taką do poczytania, jednak fakt, że a jakże - zawiera też w dawce co prawda dozowanej, ale seks i przemoc! - No to kto wie? Osobiście jestem z tego samego pokolenia co autor książki i do mnie ona przemawia w sposób pozytywny, tudzież pozostawia swojski odcisk literackiego buta na umyśle. I jeszcze jedno - dobrze, że nie jest po Angielsku.

Niemal zupełnie bez echa przemija wiele książek współczesnych polskich autorów, co mogłoby sugerować, że mało takich się pisze, jeśli nie śledzi się tego jakoś bardziej wnikliwie - nic chyba bardziej mylnego. Pisanie książek w tym kraju ma się jednak wg. mnie dobrze, z tym że tylko o niektórych się mówi. Krzyczy o nich Internet i telewizje ze słowem „kultura” w nazwie,...