Zapowiadało się bardzo dobrze, nawet rewelacyjnie. Tajemniczy templariusze, zagadka sprzed wieków, poszukiwania, przygoda. A co dostałam? Króciutki wątek historyczny, nawet ciekawy, ale gdyby go zebrać w całość liczyłby kilkanaście stron, a cała reszta, czyli ponad 400 stron, to czasy współczesne, a więc poszukiwanie zaginionych przedmiotów, bo nawet nie rozwiązywanie tajemnicy- o niej autor milczy w zasadzie do końca książki- ona gdzieś jest i to ma wystarczać. Ma ona być budząca grozę, bo zagraża całemu chrześcijaństwu- zresztą bardzo modny temat- ale tak naprawdę nie wiadomo, o co chodzi, nawet pan Khoury nie podjął się niczego wymyślić.
Cała reszta to pościgi i opisy walki, gdzie trup ściele się gęsto, o większości decydują szczęśliwe przypadki, a całość niczego do treści nie wnosi. Owszem, może to się podobać facetom, którzy lubują się w opisach mordobicia, bo innej akcji raczej jest w książce niewiele. A nie, przepraszam, są dwa czy trzy opisy sytuacji intymnych i wyznań miłosnych, ale tak przesłodzonych, że zęby bolą. Główny bohater jest tak sprawny i dzielny, że Superman to przy nim przedszkolak. Z każdej opresji wychodzi nietknięty, nawet walcząc gołymi rękami z kilkoma uzbrojonymi zbirami wyszedł cało.
Książka mnie rozczarowała, skończyłam czytając dla samego czytania, a nie z ciekawości do dalszego ciągu. Chyba dam sobie spokój z kolejnymi powieściami Raymonda Khoury. To nie moja bajka.

Zapowiadało się bardzo dobrze, nawet rewelacyjnie. Tajemniczy templariusze, zagadka sprzed wieków, poszukiwania, przygoda. A co dostałam? Króciutki wątek historyczny, nawet ciekawy, ale gdyby go zebrać w całość liczyłby kilkanaście stron, a cała reszta, czyli ponad 400 stron, to czasy współczesne, a więc poszukiwanie zaginionych przedmiotów, bo nawet nie rozwiązywanie...