Książki tej autorki wciągają. Nawet gdy czyta się po raz drugi, czyta się niemal bez przerw, dopóki nie nadejdzie ostatnia strona. Tym razem już nie tak łapczywie, smakując wzruszenia, kolory, smaki, muzykę, patrząc jak to jest zakamuflowane, jak pewne lekkie tropy wskazują na to, co okaże się dopiero za kilka, kilkanaście, czy kilkadziesiąt stron.
Wiedziałam, co robię, odsuwając w czasie lekturę, biorąc się za nudniejsze pozycje. To książka z tych, które "każą się czytać". Tak było za pierwszym razem i tak było przy powtórce. Zaczęłam i... przepadłam na kilkanaście godzin. A dziś znów jestem niewyspana :)
Zaraz zrobię sobie kawy i tylko żałuję, że nie mam takiej babci Zosi, która do kawy podałaby pachnącą szarlotkę na kruchym spodzie. I bitą śmietanę.
Dopiero co zmęczyłam inną, potwornie nudną książkę, w której jedzenie też odgrywa znaczącą rolę. A jednak zdecydowanie wolę przyjść na obiad do państwa Madejów niż łazić po klubach z bohaterką tej drugiej książki. I nie przerażą mnie nawet groźnie nastroszone brwi dziadka Zygmunta. :)
Do tego wspomnienie lata, Jeziorak w Iławie, żaglówka, słońce, las, jagody, tańczące fontanny w Toruniu, inowrocławskie solanki, katedra w Gnieźnie. Te smaki i obrazy są swojskie, proste, wyobrażalne. A w tle tajemniczy klarnecista.
Warto było ponownie zanurzyć się w tamtych klimatach, przenieść się na chwilę do wakacyjnego czasu.
Ktoś tam wyżej napisał, że to książka raczej dla nastolatek. Nie wiem co na to nastolatki, ale ja już mam zdecydowanie "dzieści" lat i dałam się porwać i wzruszyć. Co tu dużo pisać: Wciąga, świetna, polecam! Czekam na kolejną :)

Książki tej autorki wciągają. Nawet gdy czyta się po raz drugi, czyta się niemal bez przerw, dopóki nie nadejdzie ostatnia strona. Tym razem już nie tak łapczywie, smakując wzruszenia, kolory, smaki, muzykę, patrząc jak to jest zakamuflowane, jak pewne lekkie tropy wskazują na to, co okaże się dopiero za kilka, kilkanaście, czy kilkadziesiąt stron.
Wiedziałam, co robię,...