„Grobbing” to zbiór wieści i opowieści o mięsie, Martwe mięso, żywe mięso, to już bez różnicy. Krzysztof T. Dąbrowski wprowadza czytelnika do „otwartego grobu” i każde
z dziewięciu opowiadań odkrywa kolejne zakamarki wielkiej skrzyni umarlaka. Historie wdzierają się w umysł czytelnika jedna po drugiej, a wszystkie krążą wokół tematu śmierci ze stosowną dawką turpizmu. Tu już nie pomoże „Danse macabre”. Zombie chcą większych praw i przywilejów, a nie tylko zbyt ciasnej trumienki. Następuje tu rewolucja światów, która w opowiadaniach przeważnie zaczyna się od jednej osoby i zamkniętej przestrzeni.

Dąbrowski korzystając z dobrodziejstw bizarro fiction tworzy dziwacznych bohaterów i choć jest ich tu wielu, to jednak zda się zauważyć, że każdy z nich jest bohaterem tragicznym bez możliwości odwrotu czy ucieczki od edypowego losu. King i Hong tracą penisa, Marek tonie i tonie w odchodach, pokurcz Kamil rośnie i rośnie, bohaterka „Fatland” tyje i tyje.

I wydawać się może, że wszystko zaraz wybuchnie i umrze i zasmrodzi. Spoiwem dla wszystkich opowiadań są niedowartościowani bohaterowie pełni defektów, zamknięci
w swoich osobistych tragediach, źli na niesprawiedliwość losu.

Dąbrowski czasem trzyma czytelnika w napięciu do ostatnich stron, a czasem wlecze go niemiłosiernie przez kartki i doprasza się uwagi. Bizarro fiction charakteryzuje mnogość oryginalnych zestawień przedmiotów z bohaterem. Bizarro zaskakuje i obrzydza, nie ma reguł jest tylko pomysł i dziwaczność. To dzięki niemu Dąbrowski kreuje złego Świętego Mikołaja, który mści się na dzieciach i uprawia seks z opiekunką, Kamil z opowiadania Nagły wzrost spotyka Dżina, który niszczy mu życie, a Zombie z Grobbing zjadają odpadki i tworzą własne państwo.

Autor opowiadań tworzy często sztuczne konstrukcje językowe, buduje niepotrzebne porównania i wyszukane opisy, które dają takie wrażenie, jakby Dąbrowski na siłę chciał coś ulepszyć i udziwnić. Używa często infantylnego języka i niewyszukanych żartów. Zbyt dużo słów za mało niedopowiedzeń. Czasami zabawne i zaskakujące, czasem obrzydliwe i nudne. Nie jest to wysoka półka literacka, raczej przeciętne opowieścidło z niepotrzebnym Epilogiem na końcu…

Grzegorz Śmiałek