Nie lubię takich książek z dwóch powodów. Po pierwsze, odciągają mnie od listy lektur, które, przynajmniej w założeniu, miałyby mnie wznieść na wyżyny człowieczeństwa i, co w moim wieku zaczyna być ważne, przybliżyć do Nieba. Po drugie, powodują wstrętną zawodową zawiść, gdyż podejrzewam, że odciągają potencjalne czytelniczki od moich powieści. Kto, mając pod ręką nową Rzepkę, chciałby sięgać po starą Orłowską? No właśnie!
Na dodatek, głupia sprawa, czy potrafię być obiektywna, oceniając książkę Autorki, którą znam osobiście, podziwiam za biegłość w polszczyźnie i z którą darłam literackie koty na Portalu Pisarskim? Mam nadzieję, bo niniejszym chciałam pochwalić Świat w pastelach Ingi, nie będąc posądzaną o nadużywanie wazeliny.
Książka - pocieszajka albo, jak kto woli, plasterek na zbolałą duszę. Na początku poznajemy cały szereg postaci, z których każda ma w życiu jakąś zadrę. Dla głównej bohaterki jest to przede wszystkim nieudane małżeństwo z wyjątkowym okazem ... (autocenzura), ale mamy też problem samotności, będącej konsekwencją zawiedzionego uczucia i tej spowodowanej przez śmierć lub odejście bliskich osób. Jest kwestia masek, jakie ludzie przybierają, by chronić własny wizerunek, splamiony alkoholizmem domowników, przemocą małżeńską lub - co nietypowe - ogromną wrażliwością na cudze nieszczęście. Pojawia się przelotnie problem poważnej choroby. Wreszcie jest, tak popularny obecnie, motyw wirtualnych zwierzeń oraz Internetu jako przestrzeni, w której przed anonimowym rozmówcą można odsłonić prawdziwą twarz.
Wątki głównej bohaterki i postaci drugoplanowych zostały bardzo zgrabnie przeplecione. Jest parę szczęśliwych zbiegów okoliczności, które plasują książkę w kanonie pocieszajek, ale też są wiarygodne.
Jest zagadka, która dręczy zarówno tytułową Ingę, jak i czytelnika. Wreszcie, w finale niemal wszystkim postaciom zagwarantowano "happy end".
Od strony stylistycznej powieść też jest bez zarzutu. Czyta się ją gładko i szybko, nie ma żadnych wybojów w postaci "sięjączki", "zaimkozy" czy nagromadzenia tych samych form czasownikowych. Przeplatanie tradycyjnej narracji wpisami z bloga również jest ciekawym zabiegiem, a Autorce udało się nie powielać opisu zdarzeń w obu trybach.
Jeżeli ktoś ma ochotę, u progu wiosny, zanurzyć się w świat cudzych problemów i wraz z bohaterami zmierzać do szczęśliwego zakończenia, niech sięga po tę właśnie powieść. Satysfakcja gwarantowana!

Nie lubię takich książek z dwóch powodów. Po pierwsze, odciągają mnie od listy lektur, które, przynajmniej w założeniu, miałyby mnie wznieść na wyżyny człowieczeństwa i, co w moim wieku zaczyna być ważne, przybliżyć do Nieba. Po drugie, powodują wstrętną zawodową zawiść, gdyż podejrzewam, że odciągają potencjalne czytelniczki od moich powieści. Kto, mając pod ręką nową...