Trzy bohaterki, trzy różne epoki, trzy odmienne historie.
Średniowieczną mistyczkę, zwolenniczkę psychoanalizy z przełomu XIX i XX w. oraz współczesną aktorkę coś jednak łączy. Małżeństwo i rodzenie dzieci nie jest celem ich życia. A co jest? Nie jest łatwo odkryć swoje przeznaczenie, w społeczeństwie, które nie dostarcza żadnych wzorców kobietom odrzucającym rolę żony i matki. Może nawet nie odrzucającym, a jedynie nie potrafiącym się do niej dostosować, zredukować całego swojego jestestwa do funkcji seksualno-prokreacyjnych.
Bohaterki czują się inne, ale na życzliwość otocznia nie może liczyć żadna z nich. Represyjne społeczeństwo raczej zmiażdży jednostki próbujące wyłamać się z utartego schematu, niż pozwoli im na inność. Poszukują swojej drogi na ślepo, wiedzione instynktem, zdane na łaskę przypadku i ludzi. Buntują się przeciwko zastanemu porządkowi, ale to bunt słaby, łagodny – raczej agresja skierowana przeciwko sobie niż przemyślana strategia obrony własnego stanowiska. To nie są wojowniczki, to kobiety, które z największym heroizmem próbują być sobą – mimo wysokiej ceny jaką przychodzi im za to zapłacić.
Jedna z pierwszych scen książki przedstawia kobietę (Idę), przeglądającą się w dwóch lustrach. Po raz pierwszy zauważa ona liszaj szpecący jej kark. Scena jest znacząca. Ida, kobieta, która cel swojego życia widzi w zdobyciu mężczyzny, będzie zajadle zwalczała jedną z głównych bohaterek, mistyczkę Anne. To obraz społeczeństwa, przesyconego nienawiścią do tych, którzy nie chcą żyć według jego reguł i które nie jest w stanie dostrzec swoich własnych wad.
Ten obraz powiela się bez końca – jak odbicie w dwóch lustrach – we wszystkich epokach, w kolejnych pokoleniach kobiet.
A jednak pesymizm nie jest w duchu Schmitta. Autor sugeruje, że z tej sytuacji jest wyjście. Trzy bohaterki, które nigdy się nie spotkały, korespondują ze sobą. Pierwsza z nich pisze wiersze, które jak listy docierają do drugiej. Ten tomik zatytułowany „Zwierciadło niewidzialności” będzie lustrem, w którym przejrzy się kolejna bohaterka. Ta z kolei pozostawi tropy, dla „siostrzanej duszy” żyjącej sto lat później. Więź stworzona mimo dzielących je stuleci stanie się drogowskazem.
Książka jest bardzo starannie, precyzyjnie skomponowana, ale zawiera też pewne elementy kiczu – choćby scena, w której średniowieczna mistyczka kąpie się w rzece przy blasku księżyca w towarzystwie wilka.
Schmittowi nie udało się też uniknąć stereotypów dotyczących kobiet. Właściwie wszystkie trzy bohaterki są ucieleśnieniem wyidealizowanej kobiecości: delikatne, łagodne, bierne, pozbawione woli walki.
idg
Całość recenzji na: http://kawiarniaksiezyc.wordpress.com/2012/03/09/eric-emmanuel-schmitt-%E2%80%9Ekobieta-w-lustrze/

Trzy bohaterki, trzy różne epoki, trzy odmienne historie.

Średniowieczną mistyczkę, zwolenniczkę psychoanalizy z przełomu XIX i XX w. oraz współczesną aktorkę coś jednak łączy. Małżeństwo i rodzenie dzieci nie jest celem ich życia. A co jest? Nie jest łatwo odkryć swoje przeznaczenie, w społeczeństwie, które nie dostarcza żadnych wzorców kobietom odrzucającym rolę żony i...